Αυτό παθαίνει ο εγκέφαλός σου όταν του στερείς τη ζάχαρη

Έχουμε πει πολλές φορές πως η ζάχαρη αποτελεί την πηγή για όλα τα άσχημα που μπορεί να συμβαίνουν στον οργανισμό μας.Τι προκαλεί όμως πραγματικά, έχεις σκεφτεί;

Σύμφωνα λοιπόν με πολλές έρευνες, η ζάχαρη συμβάλλει όχι μόνο στην αύξηση των επιπέδων παχυσαρκίας, αλλά μας γερνάει και πολύ νωρίς. Επηρεάζει αρνητικά τον εγκέφαλό μας ο οποίος στέλνει λανθασμένα μηνύματα στο σώμα μας και τον μπλοκάρει. Γι' αυτό ήρθε η ώρα να δούμε τα πράγματα πιο σοβαρά και να μπούμε κι εμείς στο club όλων εκείνων που έχουν μάθει να ζουν χωρίς ζάχαρη.

Στη νευροεπιστήμη, το φαγητό ονομάζεται «φυσική επιβράβευση». Για να επιβιώσουμε ως είδος, κάποια πράγματα όπως η κατανάλωση τροφής πρέπει να είναι ευχαρίστηση για τον εγκέφαλό μας, ώστε αυτές οι συμπεριφορές να ενισχύονται και να επαναλαμβάνονται. Ως αποτέλεσμα, η εξέλιξη δημιούργησε ένα σύστημα του εγκεφάλου που αποκρυπτογραφεί αυτές τις φυσικές «επιβραβεύσεις» για εμάς. Όταν κάνουμε κάτι ευχάριστο, μια δέσμη νευρώνων ενεργοποιεί ένα τμήμα του εγκεφάλου που ονομάζεται nucleus accumbens. Και έτσι αυτή η σύνδεση μάς κάνει να αποφασίσουμε αν θα φάμε άλλη μπουκιά από αυτό το νόστιμο κέικ σοκολάτας ή όχι. Ο εγκέφαλος ενεργοποιεί επίσης ορμόνες που καθοδηγούν το σώμα μας σαν να του λένε «Γεια σου, αυτό το κέικ είναι νόστιμο. Και θα το θυμηθώ αυτό».

Σήμερα, είναι σχεδόν αδύνατο να συναντήσουμε τρόφιμα που δεν έχουν πρόσθετα σάκχαρα για γεύση, συντήρηση ή και τα δύο. Ο εγκέφαλος γίνεται ανεκτικός λοιπόν στη ζάχαρη. Αυτά τα πρόσθετα σάκχαρα όμως είναι ύπουλα και αποτελούν εθισμό για τον εγκέφαλό μας.

Η ζάχαρη είναι επίσης συναισθηματικά εθιστική. Οι περισσότεροι από εμάς μεγάλωσαν με γλυκά τρόφιμα που χρησιμοποιούνταν ως επιβράβευση από τους γονείς μας, τους παππούδες, ακόμη και τους γιατρούς και τους οδοντιάτρους. Αλλά μια νέα μελέτη πιθανότατα θα μας καταστρέψει όλο αυτό που έχουμε βιώσει στην παιδική μας ηλικία. Η μελέτη, αναφέρει ότι η ζάχαρη συνδέεται επίσης με παρορμητική συμπεριφορά.

Μακροπρόθεσμα, η τακτική κατανάλωση ζάχαρης αλλάζει στην πραγματικότητα τα γονίδιά μας. Συγκεκριμένα, η ζάχαρη αυξάνει τη συγκέντρωση ενός τύπου διεγερτικού υποδοχέα που ονομάζεται D1, αλλά μειώνει έναν άλλο τύπο υποδοχέα που ονομάζεται D2, ο οποίος είναι ανασταλτικός. Εν ολίγοις, αυτό σημαίνει ότι η επαναλαμβανόμενη πρόσβαση στη ζάχαρη με την πάροδο του χρόνου οδηγεί σε παρατεταμένη σηματοδότηση της ντοπαμίνης, μεγαλύτερη διέγερση των οδών επιβράβευση του εγκεφάλου με αποτέλεσμα την ανάγκη για ακόμα περισσότερη ζάχαρη. Ο εγκέφαλος γίνεται ανεκτικός στη ζάχαρη οπότε διαρκώς χρειάζονται περισσότερη.

Πηγή φωτογραφίας: pexels.com