Εύη Παπαδοπούλου: Η ιστορία της γυναίκας όπου το «παγωτό» έμελλε να της αλλάξει όλη τη ζωή!

Την Εύη τη γνώρισα τυχαία, μέσω μιας κοινής φίλης και ήταν πολλά αυτά που με εντυπωσίασαν σε εκείνη. Μα πιο πολύ η ιστορία της. Αποφάσισε ν’ αλλάξει τη ζωή της, αφού είχε ήδη πίσω της μια στρωμένη καριέρα, γάμο και παιδί, για να πάει στην Ιταλία και να σπουδάσει… παγωτά. Την Τέχνη του παγωτού, μάλλον, την οποία πλέον και ασκεί με τεράστια επιτυχία, ανοίγοντας αυτή την εποχή ένα νέο καταστήματα της αλυσίδας της «Le Greche», στην Αγία Παρασκευή.

Η Εύη γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά έζησε παντού, καθώς ο πατέρας της ήταν αξιωματικός. Σπούδασε Mαθηματικά και για 20 χρόνια έκανε ιδιαίτερα μαθήματα σε ξενόγλωσσα παιδιά. Παράλληλα, έκανε μεταφράσεις και επιμέλειες σε λογοτεχνικά κείμενα. Ήταν η αγάπη της για την όπερα που την έκανε να μάθει ιταλικά και να αγαπήσει πολύ την Ιταλία. Η σχέση της με τη ζαχαροπλαστική ήταν ερασιτεχνική στην αρχή, όμως κάποια στιγμή αποφάσισε να την κάνει επάγγελμα. Κάπως έτσι στην Prescia, στη Σχολή του Iginio Massari, που θεωρείται o γκουρού της Ζαχαροπλαστικής στην Ιταλία. Της πήρε αρκετό χρόνο και πολύ κόπο, αλλά τα κατάφερε. Το παγωτό το διδάχτηκε από τον Francesco Palmieri, χημικό τροφίμων, έναν πραγματικό μάγο του ιταλικού παγωτού.

Κάπως έτσι γεννήθηκε το Le Greche, που σημαίνει «Ελληνίδες» στα ιταλικά. Το σήμα του μαγαζιού είναι το προφίλ μιας αρχαίας Ελληνίδας.

Τα παγωτά της είναι πραγματικά έργα Τέχνης, όπως ακριβώς τα ήθελε. Όπως είναι και η ζωή της. Η ίδια, διηγείται τη δική της πλευρά της ιστορίας της, με τον εντελώς δικό της και πολύ γυναικείο τρόπο:

«Φυσικά, υπάρχουν πολλοί άντρες σε αυτή την ιστορία. Σημαντικοί και σπουδαίοι, ο καθένας με τον τρόπο του. Αλλά δεν θα μιλήσω τώρα για αυτούς, γιατί θέλω πιο πολύ να μιλήσω για τη σχέση μιας μαμάς και της κόρης της, μιας κόρης με τη μητέρα της, μιας κανονικής, καθημερινής γυναίκας που βλέπει την μέση ηλικία να πλησιάζει κάθε άλλο παρά απειλητικά – όχι με τη χαζοχαρούμενη το-σύμπαν-θα-φροντίσει-για-τα-πάντα στάση - αλλά με μαχητική διάθεση, σπουδή και σκληρή δουλειά.

Όταν απέκτησα την κόρη μου, ήμουν ήδη 38 ετών. Είχα ήδη 2 παράλληλες επαγγελματικές ιδιότητες, σαν μαθηματικός και σαν μεταφράστρια και επιμελήτρια επιστημονικών κειμένων, και το αναμενόμενο θα ήταν να κάνω ένα βήμα πίσω για να απολαύσω τη μητρότητα που μου προσφέρθηκε συνειδητά, και κάπως όψιμα.

Και αυτό ακριβώς έκανα. Όλη η τρυφερότητα που είχα πάρει από τη δική μου μητέρα, η φροντίδα και η ευθύνη, ανακατεμένες με ανασφάλεια για τον νέο ρόλο που δεν ήξερα να παίξω, με ενοχές και τρομερές αμφιβολίες για όλα όσα είχα μέχρι τότε τακτοποιημένα μέσα στο μυαλό μου, το κλείσιμο στο σπίτι, η αυπνία, κάτι φεμινιστικά κατάλοιπα της μάνας μου από τη δεκαετία του ΄70, αυτά που περνάμε όλες μας.

Και ξαφνικά, η ίδια η ύπαρξη της κόρης μου ξεκαθάρισε τα πράγματα. Η σκέψη που με άρπαξε και με οδήγησε στην ιδέα αυτής της επιχείρησης ήταν πως, δεν ήθελα ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ να αρθρώσω τη φράση, «Ξέρεις, είχα πολλά πράγματα που δεν μπόρεσα να τα κάνω επειδή έπρεπε να μεγαλώσω εσένα.» Αυτό δεν της άξιζε να το ακούσει, και δεν ταίριαζε σε καμιά μας. Θα σκύλιαζα, θα το πάλευα, αλλά αυτό δεν θα της το έλεγα ποτέ.

Κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα του LE GRECHE.

Κάθε χωνάκι και κάθε κυπελάκι από το παγωτό μου, κρύβει τεράστια ευγνωμοσύνη στην μητέρα μου, την κόρη μου, και όλες τις γυναίκες που στάθηκαν δίπλα μου».

Θα κλείσω μεταφέροντας κάτι που μου είπε η ίδια σε ιδιωτική μας κουβέντα, την τελευταία φορά που τη συνάντησα, κάτι που με έκανε να την εκτιμήσω ακόμα περισσότερο: «Δεν σκοπεύω να το γιγαντώσω πολύ (σ.σ. την επιχείρησή της). Θέλω να το ελέγχω και όχι να με ελέγχει. Πρώτη έρχεται η ζωή μου και οι δικοί μου άνθρωποι και μετά η δουλειά. Η κόρη μου δεν θέλω να τα βρει όλα έτοιμα. Θέλω να έχει μια άνεση, αλλά να μάθει να παλεύει για τη ζωή της». Όπως η ίδια.

Τα παγωτά της Εύης, βρίσκονται: Στο Σύνταγμα (Μητροπόλεως 16), στο Φάρο του Ψυχικού (Λυκούργου 2), στην Αγία Παρασκευή (Λ. Μεσογείων 456) και στο www.legreche.gr