Renee Zellweger: H ζωή πίσω από το Oscar

Φέτος ήταν η χρονιά της. Η Ρενέ Ζελβέγκερ, κάνοντας μια «ολική επαναφορά», διεκδίκησε χωρίς αντίπαλο ουσιαστικά το Όσκαρ Α' Γυναικείου ρόλου και φυσικά το πήρε.

Η Ρενέ Ζελβέγκερ έχει πει πολλές φορές ότι έγινε ηθοποιός κατά λάθος. Για την ακρίβεια έχει πει ότι έγινε ηθοποιός επειδή απέτυχε στην πρώτη επαγγελματική της επιλογή, που ήταν η δημοσιογραφία. «Ήμουν 24 όταν μετακόμισα για πρώτη φορά στο Λος Άντζελες. Δεν ήξερα πραγματικά πώς να κυνηγήσω μια καριέρα. Όλα νιώθω ότι έγιναν τυχαία», έχει πει σε συνέντευξή της.

Η Ζελβέγκερ γεννήθηκε το 1969 και η αλήθεια είναι ότι της πήρε αρκετό καιρό μέχρι να γίνει διάσημη. Αυτό έγινε το 1996 με τη συμμετοχή της στην ταινία Jerry Maguire, στο πλευρό του Τομ Κρουζ. Είχε εξαρχής ένα προφίλ αντιστάρ, περισσότερο έμοιαζε με το κορίτσι της διπλανής πόρτας το οποίο όντως κατά λάθος βρέθηκε στη μεγάλη οθόνη. Και ήταν αυτό ακριβώς που της έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία στην καριέρα της. Μετά την πρώτη προσγείωσή της στο σινεμά, με μικρές εμφανίσεις σε ταινίες όπως Dazed and Confused του 1993 και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της στο Texas's Chainsaw Massacre: The Next Generation του 1994, η Ρενέ σκόνταψε πάνω στον Κάμερον Κρόου, τον casting director που έχει «ανακαλύψει» πολλούς από τους πιο διάσημους ηθοποιούς στον κόσμο.

Τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ο Κάμερον είχε μόλις απορρίψει τη Γκουίνεθ Πάλτροου και τη Μίρα Σορβίνο. Μέχρι που είδε την Ζελβέγκερ και είπε: «Δεν είναι καν σταρ, αλλά καλύτερα».

Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η ζωή της -ελβετικής καταγωγής- Ρενέ, δεν είχε τίποτα που να μπορεί να εκπλήξει. Αστική οικογένεια από το Τέξας, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, κολέγιο και πανεπιστήμιο, κατά τη διάρκεια του οποίου εργαζόταν ως σερβιτόρα για να «τσοντάρει στα έξοδα». «Ήταν μια δουλειά που μου έμαθε πολλά», έχει πει η ίδια.

Και μετά, η ξαφνική εκτόξευση. Μετά το Jerry Maguire, ακολούθησαν δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου: Μια για το ρόλο της ως Μπρίτζετ Τζόουνς στην κωμωδία «Το Ημερολόγιο της Μπρίτζετ Τζόουνς» (Bridget Jones's Diary) το 2001 και μια ως Ρόξι Χαρτ στο μιούζικαλ «Σικάγο» (Chicago) το 2002. Κέρδισε το Όσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου το 2003 για την ερμηνεία της στο δράμα «Επιστροφή στο Cold Mountain» (Cold Mountain).

Έχει κερδίσει ένα Όσκαρ, τρεις Χρυσές Σφαίρες, τρία Βραβεία Σωματείου Ηθοποιών και ένα Βραβείο BAFTA, ονομάστηκε Hasty Pudding Γυναίκα της Χρονιάς το 2009 και καθιερώθηκε ως μία από τις πιο ακριβοπληρωμένες ηθοποιούς του Χόλιγουντ για το 2007.

Η εξαφάνιση

Και ξαφνικά, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, εξαφανίζεται. Τέλος οι ρομαντικές κομεντί, το κόκκινο χαλί, οι συνεντεύξεις και οι φωτογραφίσεις.

«Συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν καλά. Έβαζα τον εαυτό μου στο τέλος της λίστας με τις προτεραιότητές μου. Για πρώτη φορά στη ζωή μου, πήγα σε ψυχοθεραπευτή. Αναγνώρισε ότι περνούσα το 99% της ζωής μου δημοσίως, κι άφηνα ένα μικρό ποσοστό για την αληθινή μου ζωή. Έπρεπε κάτι να κάνω για να σταματήσω αυτή τη φρενήρη ταχύτητα. Να τραβήξω χειρόφρενο. Να μην προγραμματίζω κάθε λεπτό της ζωής μου, δυο εβδομάδες πριν. Να επιτρέπω ανατροπές στο πρόγραμμά μου. Να αφήσω την ησυχία να ξαναμπεί στο μυαλό και το σπίτι μου...», είπε πριν από λίγους μήνες σε συνέντευξή της.

«Μία μέρα έπεσα πάνω στην φίλη μου Σάλμα Χάγιεκ στο αεροδρόμιο. Με έκοψε με το βλέμμα της - πάνω κάτω. Μου είπε "ξέρεις, τα τριαντάφυλλα δεν ανθίζουν όλες τις εποχές του χρόνου. Εκτός αν είναι πλαστικά". Μου άρεσε αυτή η μεταφορά. Την κατάλαβα. Όπως κατάλαβα και το βλέμμα της. Είδε ότι δεν ήμουν καλά, ενώ εγώ φορούσα ένα χαμόγελο και έτρεχα πάνω κάτω για να πείσω όλους -και τον εαυτό μου- ότι τα προλαβαίνω όλα. Θέλεις να δείξεις ότι είσαι εντάξει, ότι δε θα χάσεις κάτι, μην τυχόν και χάσεις το επόμενο πρότζεκτ. Όμως πρέπει να σταματάς. Πρέπει να κάνεις αναδιοργάνωση του εαυτού σου. Να ξεκουράζεσαι... Δεν μετανιώνω για τίποτα στη ζωή μου. Επίσης, δεν θυμάμαι και πολλά. Η δεκαετία των 30 μου χρόνων είναι μια θολή, μπερδεμένη ανάμνηση. Νομίζω ότι έτρεχα τόσο πολύ που δεν σταμάτησα ποτέ να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Να απορροφήσω τις στιγμές, ώστε να τις θυμάμαι. Η κολλητή μου λέει ότι ο σκληρός δίσκος κάποια στιγμή γεμίζει και πρέπει να ξεκινήσεις να πετάς... Μπορώ να καταλάβω πόσο εύθραυστες είναι (οι νεαρές ηθοποιοί σήμερα). Αλλά αν δεν πατάς γερά στα πόδια σου, πώς να βάλεις κι όρια; Δεν μπορείς όμως να χαμογελάς συνέχεια και να ποζάρεις. Ή, μάλλον, μπορείς. Αλλά αυτό δεν είναι υγιές, ούτε ισορροπημένο. Αν ξεχειλώσεις τόσο τον εαυτό σου, αν στρεσαριστείς τόσο που φτάσεις κοντά στο θάνατο, τότε μόνο θα κοιτάξεις πίσω και δε θα ξέρεις πώς σε πήρε η μπάλα. Πώς άφησες τη ζωή σου στην άκρη, πώς προσπέρασες σχέσεις κι ανθρώπους που αυτοί θα έπρεπε να είναι η ζωή σου. Έμεινα σε πολλά μέρη, αλλά δεν είχα σπίτι. Δεν είχα ένα σπίτι με πράγματά μου στα ράφια και φωτογραφίες των αγαπημένων μου στους τοίχους. Είχα δυο βαλίτσες. Ήξερα μόνο πού είναι το διαβατήριό μου. Τα έπαιρνα κι έφευγα...»

Οι πλαστικές που δεν έγιναν ποτέ

Όταν επανεμφανίστηκε, το 2014, βoύιζε ο τόπος. Μια δημόσια εμφάνισή της κάνει τους πάντες να μιλούν για σειρά πλαστικών επεμβάσεων, οι οποίες δεν την κολακεύουν καθόλου.

«Με στεναχώρησε και με πλήγωσε γιατί επιβεβαίωσε την πίεση της κριτικής που πέφτει πάνω μας. Λες και το να γεράσει κανείς είναι ελάττωμα. Λες και η μη γερασμένη σου εμφάνιση φανερώνει ότι έκανες κάτι καλά, διατηρήθηκες, οπότε έχεις δυνατό χαρακτήρα, τα κατάφερες. Η επίθεση των media ότι άλλαξα την εμφάνισή μου με πλαστικές γιατί δεν έβρισκα δουλειά, μου είπε πολλά. Πρώτα από όλα ότι αποφάσισαν ότι ισχύει κάτι τέτοιο και, δεύτερον, ότι συμπέραναν ότι το έκανα από απελπισία γιατί δεν δούλευα. Μου έφερε μεγάλη θλίψη. Ποτέ δεν κοίταξα τον εαυτό μου με αυτό τον τρόπο. Ποτέ δεν χειρίστηκα την ομορφιά με αυτό τον τρόπο. Πάντα μου άρεσε ότι επιβλήθηκα χωρίς να είμαι η κλασική ομορφιά - ήμουν μάλλον πάντα το παράξενο κορίτσι. Μία μίξη χαρακτηριστικών. Στην πρώτη μου δουλειά πήγα με τζιν, καουμπόικες μπότες και τα μαλλιά μου πιασμένα κότσο. Δεν χρειάστηκε να αλλάξω αυτό που ήμουν. Οπότε γιατί ξαφνικά να το έκανα;»

Όλα αυτά, όμως ανήκουν στο παρελθόν και η Ρενέ Ζελβέγκερ φαίνεται ότι τώρα επέστρεψε πιο ώριμη και κατασταλαγμένη από ποτέ. Έχει συμβιβαστεί πλέον με την ηλικία της, με το Χόλιγουντ, με τη δημοσιότητα και έχει αγκαλιάσει την αλλαγή σε όλους τους ρόλους της χωρίς να φοβάται άλλοτε να πάρει κιλά, άλλοτε να χάσει κι άλλοτε να υποδυθεί μία τεράστια προσωπικότητα παγκοσμίου φήμης, όπως τη Τζούντι Γκάρλαντ στην τελευταία της ταινία. Αυτή που της έδωσε τελικά και το βραβείο Όσκαρ για την καλύτερη γυναίκα ηθοποιό της χρονιάς.

Πηγή φωτογραφιών: apimages.com