Οι ροζ τραμπάλες στον «φράχτη» ΗΠΑ-Μεξικού ανακηρύχθηκαν έργο της χρονιάς

Η εγκατάσταση Teeter Totter Wall του αρχιτεκτονικού γραφείου Rael San Fratello ανακηρύχθηκε Design of the Year 2020 στην απονομή των Beazley Designs of the Year που διοργανώνει κάθε χρόνο το Design Museum του Λονδίνου. Για την εγκατάσταση -τραμπάλες σε έντονο ροζ χρώμα που διαπερνούν το τείχος/φράχτη στα αμερικανομεξικανικά σύνορα-, η κριτική επιτροπή είπε ότι δεν είναι μόνον συμβολικά σημαντική αλλά επίσης αναδεικνύει την πιθανότητα των πραγμάτων.

H πολύχρωμες τραμπάλες που τοποθετήθηκαν στον πρόσφατα δημιουργημένο συνοριακό τοίχο μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού, μετατράπηκαν σε προσωρινή παιδική χαρά, όπου οικογένειες και από τις δύο πλευρές του τείχους μπορούν πια να παίξουν μαζί, από όποια πλευρά κι αν βρίσκεται ο καθένας, εξισορροπώντας κυριολεκτικά και μεταφορικά την καθημερινότητά τους.

«Νομίζω ότι με τα πρόσφατα συμβάντα στη χώρα μας έχει γίνει όλο και περισσότερο σαφές ότι δεν χρειάζεται να ανεγείρουμε τείχη, ότι χρειάζεται να χτίζουμε γέφυρες» σχολίασε ο αρχιτέκτονας, καθηγητής αρχιτεκτονικής στο University of California, Berkeley και πρωτεργάτης της καμπάνιας κατά του τείχους στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό Ronald Rael, ο οποίος μαζί με την αρχιτέκτονα και αναπληρώτρια καθηγήτρια ντιζάιν στο San José State University Virginia San Fratello είναι επικεφαλής του αρχιτεκτονικού γραφείου. «Τα τείχη δεν εμποδίζουν κόσμο να εισέρχεται στο καπιτώλιό μας, τα τείχη δεν εμποδίζουν την κίνηση των ιών, πρέπει να σκεφτούμε πώς μπορούμε να είμαστε μεταξύ μας συνδεδεμένοι χωρίς να κάνουμε κακό ο ένας στον άλλον».

Οι τρεις ροζ τραμπάλες εγκαταστάθηκαν στο τείχος, την ανέγερση του οποίου προωθούσε ο Ντόναλντ Τραμπ, στο σημείο μεταξύ El Paso του Τέξας και Ciudad Juárez του Μεξικού επί 40 λεπτά. Οι εικόνες που κυκλοφόρησαν έδειχναν παιδιά από τις δύο πλευρές του μεταλλικού «φράχτη» να κάνουν τραμπάλα.

H πολύχρωμες τραμπάλες που τοποθετήθηκαν στον πρόσφατα δημιουργημένο συνοριακό τοίχο μεταξύ των ΗΠΑ και του Μεξικού, μετατράπηκαν σε προσωρινή παιδική χαρά, όπου οικογένειες και από τις δύο πλευρές του τείχους μπορούσαν να παίξουν μαζί, από όποια πλευρά κι αν ήταν ο καθένας, εξισορροπώντας κυριολεκτικά και μεταφορικά την καθημερινότητά του.