Αν πρέπει να είμαι ειλικρινής, πολλές φορές στη ζωή μου έχω αναβάλλει κάτι που ξέρω ότι πρέπει να το κάνω τώρα για κάποια επόμενη καλύτερη στιγμή που θα έχω περισσότερη όρεξη για δουλειά, θα είμαι πιο χαλαρή, πιο κεφάτη πιο παραγωγική, πιο…. (συμπληρώστε ελεύθερα και τη δική σας δικαιολογία εδώ).
Αυτό λέγεται αναβλητικότητα και συμβαίνει ακόμα και στους παραγωγικότερους ανθρώπους που γνωρίζω.
Προσωπικά αισθάνομαι ότι αν αναβάλλω κάτι για αργότερα, παίρνω μια ανάσα, είμαι ελεύθερη να διαχειριστώ τη ζωή μου ακριβώς όπως θέλω, κάνω την επανάστασή μου στα ατέλειωτα “πρέπει” και τα deadlines.
Και μετά;
Μετά την ανάσα, αισθάνομαι αγχωμένη. Αυτή η “ανάσα” δεν έχει μεγάλη διάρκεια όπως πίστευα, δεν είναι πραγματική ελευθερία. Και το χειρότερο είναι ότι η δουλειά που άφησα σε εκκρεμότητα επανέρχεται δριμύτερη ακόμα και την ώρα που κοιμάμαι να μου θυμίσει ότι μια σειρά πραγμάτων περιμένουν να ολοκληρωθούν (και δεν θα φύγουν) μέχρι να αναλάβω δράση.
Αυτό που πρεσβεύω είναι ότι για να λύσεις κάποιο θέμα που σε απασχολεί, το πρώτο βήμα είναι πάντα να δεις την κατάσταση ρεαλιστικά και κατάματα. Όχι καλύτερη από ότι είναι, ούτε χειρότερη από ότι είναι. Δες τη ακριβώς όπως είναι. Το ίδιο θα κάνουμε και με την αναβλητικότητα με σκοπό να τη διαχειριστούμε ή τουλάχιστον να την περιορίσουμε όσο περισσότερο είναι δυνατόν.
Παραδέχομαι λοιπόν ότι η αναβλητικότητα είναι κρυμμένος φόβος.
Πίσω της κρύβεται καταρχήν η ανάγκη για τελειομανία, δηλαδή η αίσθηση ότι πρέπει να έχω τακτοποιήσει όλα τα πράγματα πριν ξεκινήσω να εργάζομαι πάνω σε κάτι. Αυτό είναι τεράστια παγίδα και δεν πρόκειται να με βοηθήσει να ξεκινήσω στην ώρα μου ότι κι αν είναι αυτό που χρειάζεται να κάνω. Αν πχ ξέρω ότι πρέπει να μαγειρέψω το μεσημέρι για την οικογένειά μου και πείθω τον εαυτό μου ότι για να το κάνω αυτό χρειάζεται η κουζίνα, τα ντουλάπια, το ψυγείο όλα να είναι τέλεια τακτοποιημένα αλλιώς μου είναι αδύνατον να μαγειρέψω. Παγίδα! Κι όμως κάτι τέτοιες ιδέες μας πείθουν ότι καλύτερα θα ήταν να αναβάλλουμε κάτι προς το παρόν. Μην πέσετε στην παγίδα. Σας προειδοποίησα. Μαγειρέψτε ακόμα κι αν η κουζίνα είναι σε παλαβή κατάσταση. Έτσι κι αλλιώς μετά το μαγείρεμα θα χρειαστεί πάλι να τακτοποιήσετε οπότε γιατί να χάσετε χρόνο εξ’αρχής;
Δεύτερον. Η αναβλητικότητα συντηρείται από την ιδέα ότι πρέπει να τα ξέρω όλα πριν ξεκινήσω (ώστε να αποφύγω λάθη και αναποδιές).
Αν δούμε πάλι το παράδειγμα του μαγειρέματος αυτό θα σήμαινε ότι για να φτιάξω ένα φαγητό θα πρέπει να είμαι τουλάχιστον η Αργυρώ Μπαρμπαρίγου. Δεν είμαι και δεν προλαβαίνω να γίνω η Αργυρώ για να φτιάξω ένα φαγητό στο παιδί και στον άντρα μου.
Σκεφτείτε το και νομίζω θα συμφωνήσετε ότι δεν υπάρχει περίπτωση ούτε όλα να είναι πάντα τέλεια τακτοποιημένα ούτε θα ήταν ποτέ εφικτό να τα ξέρω όλα πριν καν ξεκινήσω κάτι. Άρα προφανώς χρησιμοποιώ αυτές τις δικαιολογίες για να μην ξεκινήσω ποτέ ή να το αφήσω για μια πιο κατάλληλη στιγμή αργότερα. Φαύλος κύκλος δηλαδή.
Πέρσι τέτοια εποχή είχα διαβάσει ένα καταπληκτικό βιβλίο της Mel Robbins “Ο κανόνας των 5 δευτερολέπτων”, εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ. Σας συνιστώ να το διαβάσετε αλλά και να δείτε βίντεο της Mel Robbins στο TED και στο You Tube. Η γυναίκα αυτή είναι συγκλονιστική και σίγουρα θα σας εμπνεύσει στη μάχη κατά της αναβλητικότητας.
Η ιστορία της με δυο λόγια είναι ότι η Μel ήταν ίσως η κορυφαία αναβλητική σε παγκόσμιο επίπεδο μέχρι που η ζωή της σχεδόν καταστράφηκε ολοκληρωτικά, ακριβώς λόγω της ακραίας αναβλητικότητάς της. Σε μία ακόμα σοβαρή κρίση αναβλητικότητας που είχε μία ημέρα παρακολουθούσε στην τηλεόραση ένα πύραυλο έτοιμο να εκτοξευθεί και άκουσε το κέντρο ελέγχου να μετράει ανάποδα “5-4-3-2-1” και μπουμ! Ο πύραυλος εκτοξεύθηκε.
Εκείνη τη στιγμή κάτι φώτισε το μυαλό της και την έκανε να αναρωτηθεί τι θα γινόταν εάν χρησιμοποιούσε ακριβώς αυτή την τεχνική για να βγει από τα βαλτωμένα νερά στα οποία είχε οδηγήσει τη ζωή της.
Την ίδια στιγμή, έκλεισε τα μάτια, σκέφτηκε μια δουλειά που θα ήθελε να ολοκληρώσει, μέτρησε μέσα της 5-4-3-2-1 και σηκώθηκε από το κρεβάτι χωρίς δεύτερη σκέψη. Αποφάσισε να μη δώσει χρόνο στον εγκέφαλό της να σκεφτεί δεκάδες δικαιολογίες ώστε να μην κάνει αυτό που είχε να κάνει. Απλά πήγε και το έκανε.
Αυτό ήταν.
Άρχισε να μετράει διαρκώς 5-4-3-2-1 και στη συνέχεια χωρίς δεύτερη σκέψη ολοκλήρωνε τη μία δουλειά μετά την άλλη. Η ζωή της άλλαξε και η αναβλητικότητά της εξαφανίστηκε σχεδόν με μαγικό τρόπο. Η τεχνική αυτή τη βοήθησε τόσο πολύ που τελικά έγραψε ένα βιβλίο με την ιστορία της με σκοπό να βοηθήσει εκατομμύρια αναβλητικούς σε όλο τον πλανήτη. Το βιβλίο έγινε best seller. Ξέρετε γιατί; Γιατί η τεχνική είναι εντελώς απλή, ανέξοδη και κυρίως δουλεύει!
Βλέπετε για να αναβάλλεις κάτι χρειάζεται να σκεφτείς μία σειρά δικαιολογιών που θα σε πείσουν ότι τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, ότι δεν είσαι έτοιμη, δεν έχεις αυτό που χρειάζεται. Εάν δεν δώσεις ποτέ αυτό το χρόνο στον εαυτό σου να σκεφτεί… απλά πας και το κάνεις.
Στις ομάδες Life Coaching Lab στις οποίες διδάσκω μαθήματα διαχείρισης ζωής και σχέσεων, η Αναβλητικότητα είναι από τα “χρυσά” και πιο δημοφιλή μαθήματά μας. Όταν φτάνουμε στην εβδομάδα αυτού του μαθήματος σχεδόν όλοι οι μαθητές μου λένε “επιτέλους, περίμενα πως και πως να ξεπεράσω την αναβλητικότητα μου” σε σημείο που με κάνει να σκέφτομαι ότι η αναβλητικότητα είναι ένα θέμα που ταλαιπωρεί πολλούς περισσότερους ανθρώπους από όσους θα μπορούσα να φανταστώ.
Τι λέτε; Θα δοκιμάσετε την τεχνική “Ο Κανόνας των 5 Δευτερολέπτων” αυτή την εβδομάδα;
Θα χαρώ να μου στείλετε τις ιστορίες σας και να μου πείτε εάν είχε αποτελέσματα και για εσάς!
Μάρεα Λαουτάρη
Life & Business Coach
Trained by Tony Robbins
www.marealaoutari.com
