Όσο θυμάμαι να υπάρχω ακούω τη δημοφιλέστατη ερώτηση “Τι θα πει ο κόσμος;” Είναι μια έκφραση που κολλάει παντού και συνήθως αυτός που το λέει κοιτάει με μια έντρομη ματιά δεξιά αριστερά σαν όντως να βλέπει τον κόσμο να κρίνει επιτιμητικά την επιλογή μας.
- “Έτσι θα βγεις έξω; Τι θα πει ο κόσμος;”
- “Με αυτόν θα κυκλοφορήσεις; Θα μας πιάσει ο κόσμος στο στόμα του”
- “Τι ώρα είναι αυτή που γυρίζεις; Τι θα πει ο κόσμος;”
- “Πάλι δεν μαγείρεψες; Τι θα πει ο κόσμος;”
Αυτός ο άγνωστος κόσμος πάντα κάτι έχει να πει. Είναι ο μπαμπούλας που μας κυνηγάει από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μας.
Προσπαθούμε πάντα να δείχνουμε το καλύτερό μας πρόσωπο, να είμαστε αποδεκτοί για χάρη του “κόσμου”. Μόνο που αυτό το πρόσωπο δεν είναι αναγκαστικά το αληθινό μας πρόσωπο, τα αληθινά συναισθήματα και οι δικές μας επιλογές. Είναι οι φιλτραρισμένες, μεταμορφωμένες ή κουκουλωμένες επιλογές που μάλλον θα ικανοποιούσαν τον “κόσμο”.
Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια ο κόσμος μεταφέρθηκε και στα social media εκτός από τη γειτονιά, τους συγγενείς, τον κοινωνικό και τον επαγγελματικό περίγυρο. Δεν υπάρχει σωτηρία για αληθινή ελεύθερη επιλογή εκτός… εάν τον εκλογικεύσουμε και τον τακτοποιήσουμε εκεί που του αξίζει μια και καλή.
Γιατί όμως μας νοιάζει τόσο η γνώμη των άλλων; Γιατί πανικοβαλόμαστε τόσο πολύ από την κριτική και τις απόψεις που έχουν οι άνθρωποι για εμάς;
Το μικρό παιδί κοιτάει τους γονείς του στα μάτια για να καταλάβει ποιο είναι και ποια είναι η ταυτότητά του. Ο γονιός κρίνει και το παιδί δέχεται. Άλλωστε ο γονιός είναι ο μεγάλος, ο σοφός, εκείνος που τα ξέρει όλα, εκείνος που το αγαπάει περισσότερο από όλους οπότε προφανώς κάθε σχόλιο και παραίνεση προέρχεται από γνώση, καλοσύνη και αγάπη. Σε εκείνα τα πρώτα χρόνια μαθαίνουμε να ενδιαφερόμαστε για το τι πιστεύει κάποιος άλλος για το πως πρέπει να συμπεριφερόμαστε, πως να ντυνόμαστε, πως να εκφραζόμαστε, πως να ζούμε.
Προσθέτοντας σε αυτό και το γεγονός ότι ο εγκέφαλός μας είναι συγκριτικό όργανο αντιλαμβανόμαστε ότι για να κατανοήσουμε ποιοι είμαστε εμείς πρέπει να συγκριθούμε με άλλους ανθρώπους. Για να ξέρω πόσο όμορφη είμαι συγκρίνομαι με κάποια άλλη, για να καταλάβω πόσο καλή είμαι συγκρίνομαι με άλλους, για να επιβεβαιώσω την επιτυχία μου συγκρίνομαι. Η σύγκριση γίνεται διαρκώς στο μυαλό και είναι σε μεγάλο βαθμό μια υποσυνείδητη, αυτόματη διαδικασία.
Θα έπρεπε να μας πληγώνει ο κόσμος και η κριτική που μας ασκεί;
Πριν αποδεχτούμε το σχολιασμό και την κριτική κάποιου θα πρέπει καταρχήν να σκεφτούμε από ποιον έρχεται η άποψη αυτή; Αυτός που με κριτικάρει είναι κάποιος που σέβομαι, θαυμάζω και εκτιμώ; Θεωρώ ότι το κάνει καλοπροαίρετα; Ενδιαφέρεται για την πρόοδό μου ή έχει άλλα κίνητρα;
Εάν προέρχεται από κάποιον που σεβόμαστε και εκτιμούμε ίσως έχει νόημα να ακούσουμε προσεκτικά γιατί ίσως η άποψή του εμπεριέχει κάποια στοιχεία που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για τη βελτίωσή μας. Εάν όχι, δεν έχει κανένα νόημα να σταθούμε σε αυτό πόσο μάλλον να στεναχωρηθούμε για αυτό. Απλά, χαμογελάμε και προχωράμε κανονικά στην πορεία μας.
Η κριτική που μας πληγώνει αφορά σε σημεία που εμείς πρώτα κατακρίνουμε στον εαυτό μας, θεωρώντας τα αδυναμίες μας και όταν ένα σχόλιο “πετύχει” κάποια από αυτές τις αδυναμίες ή ατέλειές μας, νιώθουμε ότι βρεθήκαμε γυμνοί και εκτεθειμένοι σε δημόσια θέα. Προσβαλλόμαστε, θυμώνουμε και πονάμε γιατί θεωρούμε ότι ο άλλος είδε τη μυστική και καλά κρυμμένη αλήθεια μας. Σκεφτείτε όμως. Μήπως αυτά τα σημεία δεν είναι εκεί για να τα κρύβουμε αλλά για να τα βελτιώσουμε; Μήπως εάν εμείς τα αποδεχτούμε και δουλέψουμε πάνω τους δεν θα αποτελούν πια κίνδυνο και απειλή;
Υπάρχουν τόσες απόψεις όσοι και οι άνθρωποι στον πλανήτη (και ναι… αυτός είναι ο κόσμος)
Σημαντικότερο είναι να έχουμε δική μας άποψη, να επιλέγουμε ελεύθερα τον τρόπο που θέλουμε να εκφραστούμε και να σεβόμαστε τις προσωπικές μας αξίες και ανάγκες. Εάν ακολουθούμε τις απόψεις του κόσμου δεν θα πορευτούμε ποτέ στη δική μας κατεύθυνση. Θα χαθούμε στις αμέτρητες διαφορετικές απόψεις και σχόλια που προέρχονται από αμέτρητους διαφορετικούς από εμάς ανθρώπους. Πιθανόν να καταλήξουμε να κατηγορούμε τον “κόσμο” τελικά για τα λάθη και τα αποτελέσματα που φέρνουμε αφού παρατήσαμε αυτό που εμείς θεωρούμε σωστό και ακολουθούμε τις απόψεις των άλλων. Είναι δίκαιο αυτό για εμάς; Είναι αυτό που θέλουμε να είμαστε;
Μήπως θα πρέπει επιτέλους να αφήσουμε τον κόσμο ήσυχο και να ασχοληθούμε με τα δικά μας προσωπικά όνειρα και τον υπέροχο και μοναδικό εαυτό μας;
Επαναλάβετε μετά από εμένα: “Κόσμε, κάνε μας τη χάρη”.
Μάρεα Λαουτάρη
Life Coach trained by Tony Robbins USA
