Απιστία: «χτυπάει» ακόμα και τις καλύτερες οικογένειες (ναι, και αυτές του Χόλιγουντ)

Γενιές και γενιές γυναικών μας δίδαξαν να μη τη συζητάμε, ποιος ξέρει, μπορεί και να την ξορκίζεις αν προσποιείσαι ότι δεν υπάρχει, καθώς αποτελεί έναν από τους κυριότερους λόγους για να διαλύσουμε το σπίτι. Στην αντίπερα όχθη, γενιές και γενιές ανδρών θεωρούν ότι είναι ασήκωτη «προδοσία» τόσο που αν τους τύχει, ορισμένοι είναι ικανοί να φτάσουν στα άκρα για να “καθαρίσουν” το κούτελο και το όνομά τους.

Από μικρά στο σχολείο κάναμε «κερατάκια» πίσω από τα κεφάλια των φίλων μας για να γελάσουμε χωρίς να ξέρουμε τι συμβολίζουν.

Και σήμερα, από την καρέκλα της ειδικού σε θέματα σχέσεων φιλοξενώ αμέτρητα ζευγάρια (που δεν έρχονται πάντα παρέα αλλά κατά μόνας) για να διαχειριστούμε το ζήτημα της απιστίας ή της υποψίας αυτής.

Θυμάμαι ότι πολύ παλιά και πριν το φιλοσοφήσω πίστευα ότι η απιστία είναι ασυγχώρητο σφάλμα, η έσχατη προδοσία που μετά την αποκάλυψή της η μοναδική επιλογή μας είναι ο χωρισμός.

Αν το δεις όμως από μια άλλη σκοπιά, δεν είναι και για θάνατο (της σχέσης εννοώ). Και πριν φτάσουμε στο σημείο που σοκάρονται οι μισοί και χαίρονται οι άλλοι, επιτρέψτε μου να εξηγήσω τι εννοώ.

Το θέμα της μονογαμίας (άρα και το αμάρτημα της απιστίας) ξεκίνησε πριν από 9.000 χρόνια περίπου όταν στη νεολιθική εποχή οι άνθρωποι από τροφοσυλλέκτες έγιναν γεωργοί και κτηνοτρόφοι με αποτέλεσμα να παράγουν και να αποθηκεύουν τα προϊόντα τους και να δημιουργούν περιουσίες. Τότε οι άντρες που δεν ανέχονταν (όχι την πολυγαμικότητα της γυναίκας… δεν τους απασχολούσε αυτό) αλλά το γεγονός ότι η γυναίκα με την οποία είχαν σεξουαλική σχέση μπορεί και να έφερνε στον κόσμο παιδιά που δεν ήταν δικά τους και ως εκ τούτου θα ανέτρεφαν, χωρίς να το ξέρουν ξένα παιδιά, πρότειναν μια έξυπνη και δίκαιη συμφωνία. Η γυναίκα θα μπορούσε να έχει σεξουαλικές επαφές μόνο με έναν άντρα για το υπόλοιπο της ζωής της και εκείνοι σε αντάλλαγμα θα πρόσφεραν στέγη, τροφή, προστασία σε εκείνη και τα παιδιά τους μέχρι το τέλος της ζωής τους και φυσικά τα παιδιά θα αποκτούσαν την περιουσία που συγκεντρώθηκε. Οι γυναίκες συμφώνησαν γιατί είδαν ότι αυτή η συμφωνία εξασφάλιζε τόσο τις ίδιες όσο και τα τέκνα τους δια βίου. Και όταν λέμε βίος μη φανταστείτε, δεν ζούσαν όσο σήμερα (μέχρι τα 30 και αν…)

Τότε λοιπόν οι γυναίκες αποφάσισαν να καταπατήσουν την πολυγαμική φύση τους και να γίνουν (για λόγους εξασφάλισης και επιβίωσης) μονογαμικές. Οι άντρες φυσικά δεν χρειαζόταν να αλλάξουν και πολλά πράγματα οπότε συνέχισαν να κάνουν σεξ και με άλλες γυναίκες, ξεκινώντας έτσι έναν από τους μέγιστους μύθους της ανθρώπινης ιστορίας. Δηλαδή ότι οι άντρες είναι πολυγαμικά όντα, άρα όχι μόνο τους επιτρέπεται να έχουν και άλλες ερωτικές συντρόφους αλλά αυτό θα πρέπει και να συγχωρείται (στη φύση τους είναι τι να κάνουν;) και όπως έγινε αργότερα, καλό και σοφό θα ήταν να μη γίνεται θέμα συζήτησης και κουτσομπολιού προς όφελος της φήμης της οικογένειας.

Ξεκίνησα από τα παλιά για να έρθω στα σημερινά.

Η απιστία πάντα υπήρχε και πάντα θα υπάρχει. Στις δικές μας οικογένειες και σε άλλες οικογένειες. Από άντρες κυρίως αλλά και από γυναίκες, οι οποίες στις σύγχρονες κοινωνίες δεν χρειάζονται έναν άντρα για να επιβιώσουν, τα καταφέρνουν και μόνες τους.

Αν μπορώ να προσφέρω μια καλή συμβουλή σε εσάς που με διαβάζετε θα ήθελα να πω αυτό. (Εδώ μπορείτε να σοκαριστείτε αν θέλετε)

Θεωρώ σημαντικό να μην αποκαλύπτετε την απιστία εάν για εσάς δεν σημαίνει (συναισθηματικά) τίποτα αλλά επρόκειτο για μία παρόρμηση της στιγμής.

Ακούω συχνά να μου λένε κυρίως οι άντρες: «Εγώ με τη γυναίκα μου έχουμε μια πολύ ειλικρινή σχέση. Θέλω να της εκμυστηρευτώ ότι απίστησα και πιστεύω ότι θα με συγχωρήσει».

Δυο είναι τα πράγματα που σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή.

Θέλεις να πεις στην σύντροφό σου ότι ένα βράδυ που υποτίθεται ήσουν με φίλους για ποτό ή στη δουλειά (και μετά γύρισες κατάκοπος και έπεσες για ύπνο), στην πραγματικότητα διασκέδαζες με ερωτική συντροφιά.

Τι πιστεύεις ότι θα σκεφτεί; Απευθείας τη βάζεις να σκεφτεί τι καλύτερο έχει η άλλη. Τα έχουμε πει και άλλες φορές. Ο λογικός μας εγκέφαλος είναι ένα συγκριτικό όργανο. Για να καταλάβει τι συμβαίνει και που βρίσκεται χρειάζεται να συγκρίνει. Καλύτερος / Χειρότερος, Ψηλός / Κοντός, Πλούσιος / Φτωχός, Όμορφος / Άσχημος, Πιστός / Άπιστος. Και επειδή η σύντροφός σου δεν ήταν προφανώς παρούσα για να διαπιστώσει τι καλύτερο ή χειρότερο έχει η ερωμένη (αλλιώς θα την πει βέβαια), το μυαλό της θα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι η άλλη είναι σαφώς καλύτερη, νεότερη, ομορφότερη, περισσότερο σεξι, πιο έξυπνη, πιο χαλαρή, πιο γυμνασμένη, περισσότερο από όλα. Και τότε θα νιώσει λίγη, άσχημη, χαζή, χοντρή, πλαδαρή, αποτυχημένη. Προδομένη και χαμένη. Και μετά θα γίνει το εξής. Θα πληγωθεί πολύ και θα θυμώσει πολύ. Ή με την ανάποδη σειρά. Θα θυμώσει πολύ και μετά θα πληγωθεί και το μόνο που θα θέλει δεν είναι να συζητήσει και να συγχωρήσει αλλά να εκδικηθεί και να πληγώσει όσο περισσότερο γίνεται. Και πως εκδικούνται συνήθως οι γυναίκες; Με διαζύγιο και επιμέλεια των παιδιών. Συντρίμμια η οικογένεια.

Το δεύτερο που σκέφτομαι είναι για ποιο λόγο κάποιος θέλει να εκμυστηρευτεί αυτό το στιγμιαίο λάθος μιας απιστίας. Ο λόγος είναι ότι νιώθει ενοχές και τύψεις, το έχει βάρος μέσα του και πιστεύει ότι εάν το πει στη σύντροφό του (που αλήθεια την αγαπάει παρά τα στραβοπατήματα) ο ίδιος θα νιώσει καλύτερα. Κάτι για το οποίο δεν είμαι βέβαιη (το αν νιώσει καλύτερα μετά εννοώ), όμως είμαι βέβαιη ότι η σύντροφός του δεν θα νιώσει καλύτερα σε καμία περίπτωση.

Εάν λοιπόν μιλάμε για απιστία της μίας βραδιάς και του στιγμιαίου λάθους, καλό θα ήταν να μην το πούμε, καλύτερο θα ήταν να το ξεχάσουμε και εμείς οι ίδιοι κι αν νιώθουμε ενοχές ας μας γίνει μάθημα να μην το επαναλάβουμε.

(Εδώ είναι που κάποιοι χαίρονται).

Τώρα, εάν μιλάμε για μία παράλληλη σχέση, αυτό είναι άλλη συζήτηση, πολύ πιο σοβαρή. Γιατί η παράλληλη σχέση δείχνει μεγάλο πρόβλημα στη σχέση. Δείχνει πρόβλημα και στην προσωπικότητα εκείνου που ζει διπλή ζωή αλλά και της συντρόφου που παρόλο που η σχέση της έχει πάρει την κάτω βόλτα δεν δραστηριοποιείται για να τη βελτιώσει. Σε μία τέτοια περίπτωση, χρειάζεται βοήθεια ειδικού (όχι για να σωθεί ο γάμος) αλλά για να βοηθηθεί ο άπιστος και η σύντροφός του για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Εάν μιλάμε λοιπόν για τέτοιου είδους απιστία κατ’επανάληψη με το ίδιο άτομο, τότε είμαι και υπέρ της αποκάλυψης και υπέρ του διαζυγίου πιθανότατα. Έτσι κι αλλιώς ουσιαστική σχέση δεν υφίσταται (και σε αυτό δεν φταίει η απιστία).

Θα ολοκληρώσω λέγοντας ότι τα πολύ σοβαρά θέματα στη σχέση αφορούν σε θέματα σεβασμού, ευγένειας, υποστήριξης στην καθημερινότητα, τρυφερότητας και επικοινωνίας. Και εάν όλα αυτά υπάρχουν… μια απιστία μπορεί και να συγχωρεθεί.

Είστε τελικά σε εκείνους που χαίρονται ή σε εκείνους που σοκάρονται;

Με χαρά θα ακούσω κάθε σχόλιό σας.

Μάρεα Λαουτάρη, Life & Relationship Coach

www.marealaoutari.com