Φοβάμαι μη μείνω μόνη μου
Για να νικήσεις έναν φόβο πρέπει πρώτα να τον κατονομάσεις αλλιώς δεν ξέρεις σε τι παλεύεις κόντρα.
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μας είναι να μείνουμε κάποια στιγμή μόνες και έρημες.
Ακόμα κι αν δεν τολμάμε να το ομολογήσουμε ούτε στον εαυτό μας, πολλές από εμάς που δεν έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μια συντροφική σχέση που μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς, σκεφτόμαστε το μέλλον με φόβο.
Όμως για να νικήσεις έναν φόβο πρέπει πρώτα να τον κατονομάσεις αλλιώς δεν ξέρεις σε τι παλεύεις κόντρα. Δώσε του ένα όνομα για να ξορκίσεις το κακό.
Ο συγκεκριμένος φόβος λοιπόν είναι ο φόβος της μοναξιάς.
Είναι αληθινός φόβος; Θα σας δείξω ότι είναι ένας ψεύτικος φόβος και ελπίζω να σας ανακουφίζει το γεγονός ότι στεναχωριέστε χωρίς λόγο. Κυρίως όμως θα ανακουφιστείτε εάν έχετε ένα συγκεκριμένο πλάνο για να φύγετε από το άβολο μέρος που αισθάνεστε φόβο και προχωρήσετε προς την κατεύθυνση που αναλαμβάνετε ξανά τον έλεγχο της ζωής σας στα χέρια σας.
Θέλω να σας πω ότι ο φόβος της μοναξιάς είναι απλά ένα σενάριο που κάνουμε στο μυαλό μας και αφορά στο μέλλον. Σκεφτόμαστε δηλαδή ότι επειδή αυτή τη στιγμή είμαι μόνη μου, θα καταλήξω και μόνη μου στη ζωή.
Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι είναι διαφορετική η μοναχικότητα και άλλη η μοναξιά. Στη μοναχικότητα δεν αισθάνεσαι άσχημα. Την έχεις επιλέξει. Μπορεί να τη διαλέγεις γιατί χρειάζεσαι να ξεκαθαρίσεις τις σκέψεις σου, να βάλεις προτεραιότητες, να ξεπεράσεις μία δυσκολία ή να συνδεθείς με τον υπέροχο εαυτό σου.
Στη μοναχικότητα, απολαμβάνεις την απομόνωση σου.
Υπάρχει βέβαια και η αυθεντική μοναξιά. Εκεί δεν μιλάμε για φόβο αλλά για μία υπαρκτή κατάσταση. Είσαι μόνη σου και υποφέρεις από το γεγονός, αισθάνεσαι αρνητικά συναισθήματα.
Η μοναξιά έχει κρυμμένο ένα σημαντικό μήνυμα για εμάς. Μας λέει… «Εεεε! Δεν μου αρέσει που είμαστε εδώ χωρίς παρέα. Πήγαινε να βρεις άλλους ανθρώπους, πήγαινε σε δραστηριότητες, παίξε κουμ καν με τις φίλες σου, γράψου στο γυμναστικό σύλλογο της περιοχής σου, πήγαινε σε ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής, κάλεσε κόσμο στο σπίτι, βρες ανθρώπους να κάνεις παρέα». Η μοναξιά μας ζητάει να κάνουμε κάτι. Να συνδεθούμε με άλλους ανθρώπους όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Και κάτι ακόμα. Αν η μοναξιά που νιώθω έχει ως κεντρικό άξονα το κομμάτι συντροφικότητας τότε χρειάζεται να κάνω όλα τα παραπάνω αλλά με στόχο να γνωρίσω νέους ανθρώπους και που ξέρεις… ίσως μέσα από εκεί συναντήσω και έναν καταπληκτικό σύντροφο που μου ταιριάζει.
Όσοι παραπονιούνται για τη μοναξιά να ξέρετε ότι δεν έχουν καταλάβει το μήνυμα της. Νιώθουν άσχημα γιατί πρέπει να ξεκουνηθούν, να βγουν έξω και να κάνουν κάτι. Όσο παραμένω καθηλωμένη μέσα σε 4 ντουβάρια και στεναχωριέμαι που είμαι μόνη μου, τόσο χειρότερα θα νιώθω. Στο χέρι μου είναι! Αντε… βγες!
Ο φόβος της μοναξιάς (εκεί που μένουμε μόνες και έρημες για πάντα και πεθαίνουμε περιτριγυρισμένες από γάτες) δεν είναι υπαρκτή κατάσταση. Είναι μία μελλοντική σεναριακή κατάσταση. Αν την παρατηρήσω καλύτερα θα δω ότι λέω μέσα μου: «Φοβάμαι ότι …» και συμπληρώνω ό,τι κι αν είναι αυτό που σκέφτομαι. Για παράδειγμα, «Φοβάμαι ότι θα πάθω… φοβάμαι ότι κάτι κακό θα γίνει… φοβάμαι ότι ποτέ δεν θα βρω έναν άνθρωπο για εμένα». Όλο αυτό όμως δε έχει γίνει ακόμα! Και μπορεί και να μη γίνει ποτέ. Θα ήταν πιθανό να γίνει αν δεν κάνω απολύτως τίποτα εγώ. Αν αποφασίσω να κάνω όμως; Ανατρέπω αυτό το καταστροφικό σενάριο.
Από τι προκαλείται;
Ξεκινάει από τα παιδικά μας χρόνια όπου το παιδάκι αισθάνεται ότι χωρίς την παρουσία του γονιού, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί μόνο του. Εάν λοιπόν το αφήσουν μόνο του φοβάται ότι θα πεθάνει. Κι ακριβώς επειδή δεν έχει αντίληψη χρόνου… δεν ξέρει ότι η μαμά λείπει για συγκεκριμένες ώρες ώστε να πάει να ψωνίσει στο σουπερμάρκετ ή πάει στην εργασία της. Αισθάνεται ότι η μαμά έφυγε για πάντα. Έτσι ξεκινάει ο πόνος και ο φόβος. Γι’αυτό με τα μικρούλια παίζουμε το παιχνίδι Κου-κου-τσα. Για να καταλάβουν βιωματικά ότι μπορεί να κρύβω το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου όμως δεν εξαφανίστηκα για πάντα. Τσα! Να μαι πάλι!
Λέγοντας αυτό θέλω να σας θυμίσω ότι για να διαβάζετε το blog μου… δεν είστε πια 2 ετών και οι άνθρωποι δεν εξαφανίζονται. Είστε 22, 32, 42, 52. Ξεκαθαρίστε μέσα σας ότι όταν ήμουν 2 χρειαζόμουν κάποιον για να επιβιώσω. Σήμερα, μπορώ να τα καταφέρω τέλεια και μόνη μου. Θα σας ηρεμήσει αυτή η σκέψη.
Η αλήθεια είναι ότι χρειάζομαι κάποιον για να μοιραστώ όλα τα υπέροχα που είμαι, θέλω να προσφέρω και να βιώσω όμορφα συναισθήματα και γι’αυτό θέλω να έχω μία συντροφική σχέση. Δεν φοβάμαι όμως. Δεν έχω ΑΝΑΓΚΗ. Απλά ΘΕΛΩ.
Άλλο έχω ανάγκη… άλλο θέλω. Έχω απλά μία επιθυμία. Θέλω να κάνω σχέση. Άρα ποιος θα με σταματήσει; Κανείς. Βγαίνω έξω, όποτε θέλω και κάνω νέες παρέες και τελικά θα κάνω και σχέση όταν συναντήσω τον κατάλληλο άνθρωπο.
Για πάμε. Πείτε το. Δεν έχω ανάγκη!
Δεν κάνω παρέα και σχέσεις από ανάγκη και από φόβο. Γιατί το να νιώθω μοναξιά ενώ είμαι μαζί με άλλους είναι χίλιες φορές χειρότερο από το να ήμουν μόνη μου.
Άντε… για να σας δω. Οργανωνόμαστε, βγαίνουμε, απολαμβάνουμε, γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους και ψάχνουμε για τον δικό μας ιδανικό άνθρωπο.
Γιατί; Γιατί μπορώ.
