Τους τελευταίους 3 μήνες έχει γίνει πολύ συζήτηση για τη μέθοδο KonMari της Γιαπωνέζας ειδικού στην τακτοποίηση του σπιτιού Marie Kondo. Ως φανατική του Netflix πρέπει να ήμουν από τις πρώτες που παρακολούθησαν το docuseries “Tidying Up” και δεν σηκώθηκα μέχρι που τελείωσε και το 8ο και τελευταίο επεισόδιο. Όταν μου αρέσει κάτι, έχω τεράστια αντοχή, το ομολογώ. Κλείνοντας τον υπολογιστή ένιωσα γεμάτη έμπνευση, έτοιμη να αναλάβω δράση! Ποια εγώ (!) που δεν έχω χειρότερη δουλειά στο σπίτι από την τακτοποίηση ντουλάπας (…άντε και το σιδέρωμα).
Η δράση είναι η δύναμή σου
Με βηματισμό τύπου “έτοιμη για όλα” πήγα στο δωμάτιο του 7χρονου γιου μου, άνοιξα συρτάρια και ντουλάπες και άρχισα να αραδιάζω τα πάντα πάνω στο κρεβάτι μέχρι που σχηματίστηκε ένα “βουνό” από ρούχα. Στο λέω εμπειρικά, η εικόνα του “βουνού” θα σε ταράξει. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ποτέ πόσα πράγματα υπήρχαν μέσα στο παιδικό δωμάτιο. Όμως το “βουνό” θα σε βοηθήσει να αναγνωρίσεις το μέγεθος του θέματος που έχεις να αντιμετωπίσεις. Μετά παίρνεις ένα-ένα ρούχο στα χέρια σου, το κοιτάς και ρωτάς τον εαυτό σου “Μου δίνει χαρά;”. Εάν ναι, το κρατάς. Εάν όχι, το ευχαριστείς και το βάζεις σε μια στοίβα με πράγματα που θα χαρίσεις ή θα πετάξεις.
Όταν τέλειωσα είχαν μείνει λιγότερα από τα μισά, ενώ 3 τσάντες με ρούχα περίμεναν το καινούργιο τους σπίτι, κάποιον μικρό “κύριο” (ή τη μαμά του) που θα ένιωθε χαρά με την απόκτησή τους.
Η στεναχώρια από τη χαρά, μία απόφαση δρόμος.
Είναι πολύ απελευθερωτικό να κοιτάς ρεαλιστικά μια κατάσταση που σου φαίνεται “βουνό”, να παίρνεις κομμάτι-κομμάτι της, να έρχεσαι σε επαφή με το αληθινό συναίσθημα και μετά, εάν δεν σου δίνει χαρά, να αποφασίσεις να το απελευθερώσεις με αγάπη ή να το πετάξεις από τη ζωή σου. Κάθε εμπειρία, όσο δυσάρεστη κι αν είναι, έχει ένα και μόνο νόημα. Να σου μάθει κάτι. Όταν πάρεις το μάθημα, ευχαρίστησε την εμπειρία, απελευθέρωσέ τη με αγάπη και προχώρα μπροστά.
Σε 10 χρόνια θα το θυμάμαι;
Χθες βράδυ, που κοίμιζα τον μικρό με ρώτησε ποια ήταν η χειρότερη στιγμή που θυμάμαι ως παιδί και ποια ήταν η καλύτερη. Επέμενε να του πω πρώτα τη χειρότερη. Πιέστηκα για να θυμηθώ. Μπορούσα να θυμηθώ πολλές καλές καθώς ο εγκέφαλος με το πέρασμα του χρόνου συνήθως κρατάει τις καλές αναμνήσεις αλλά όχι κάποια πραγματικά άσχημη. Βέβαια, όταν ψάχνεις βρίσκεις, οπότε βρήκα κι εγώ μια στιγμούλα της πρώτης δημοτικού όπου είχα πάρει κακό βαθμό στην ορθογραφία και εξαφάνισα ολόκληρο το τετράδιο για να αποφύγω την τιμωρία. Παρατήρησα ότι 40 χρόνια μετά, εκείνη η χειρότερη στιγμή της 6χρονης παιδικής μου ηλικίας, φαινόταν τόσο χαριτωμένη και αστεία! Αυτό που με είχε αναστατώσει τόσο πολύ τότε, μετά από τόσα χρόνια δεν είχε κανένα βάρος, καμία σημασία.
Τακτοποιώντας τις αναμνήσεις
Πόσα ατακτοποίητα πράγματα έχουμε αποθηκεύσει στα “συρτάρια” του μυαλού μας που δεν τα χρειαζόμαστε πια και μας βαραίνουν, υποσυνείδητα; Θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάτι που κάνω και με βοηθάει πολύ. Όταν αντιμετωπίζω κάποιο περιστατικό που με αναστατώνει ή με στενoχωρεί πάντα ρωτάω: “Σε 10 χρόνια από τώρα θα το θυμάμαι;”
Εάν η απάντηση είναι ναι, απλώνω το “βουνό” στο “κρεβάτι” και αρχίζω κομμάτι κομμάτι να το ξεκαθαρίζω και να το τακτοποιώ. Για να τακτοποιήσεις πρέπει να μπεις σε δράση. Διόρθωσέ το αν μπορείς, ζήτα συγγνώμη αν αυτό βοηθάει, κάνε κάτι αν χρειάζεται και απελευθέρωσέ το. Εάν η απάντηση είναι όχι, σημαίνει ότι ούτε και τώρα αξίζει τον κόπο η στεναχώρια. Γιατί να περιμένω 10 χρόνια και να μη σταματήσω τώρα να νιώθω άσχημα για κάτι που ούτε καν θα θυμάμαι; Μη σκεφτείτε ότι θα γίνετε αδιάφορες ή αναίσθητες μόνο και μόνο επειδή δεν θα “αυτομαστιγώνεστε” από στεναχώρια. Ίσα ίσα, όταν είστε σε καλή συναισθηματική κατάσταση μπορείτε να χρησιμοποιήσετε καλύτερα τις ικανότητες και τις δεξιότητές σας και να κάνετε θαύματα.
Περιμένω και τις δικές σας ιδέες και ιστορίες που θα μας επιτρέψει να συνδεθούμε και να ανταλλάξουμε ιδέες για μια καλύτερη ζωή στο info@marealaoutari.com
