Τελευταία έχω επιλέξει να χρησιμοποιώ μία φράση αυτοεξιλέωσης που κατέληξα ότι με βολεύει αφάνταστα. Μία αποδοχή μοιρολατρική ή και παραίτηση ακόμα, την οποία ονόμασα ένδειξη ωριμότητας, αυτογνωσιακή επίτευξη και μαγκιά: Τι να κάνουμε; Έτσι είμαι.
Πολύ περήφανη ήμουν μέχρι πρότινος γι' αυτή τη δήθεν εκμυστηρίευση, την εκ βαθέων ακυρωτική διάθεση για οποιαδήποτε ενεργητική προσπάθεια αλλαγής, την ψήφο εμπιστοσύνης στις μέχρι σήμερα επιλογές. Τι να κάνουμε; Έτσι είμαι.
Είναι ο χαρακτήρας μου, ο τρόπος που μεγάλωσα.
Είναι οι αντιδράσεις που προγραμμάτισα τον εαυτό μου να έχει και απέδωσαν σε συντριπτικό βαθμό μέχρι σήμερα. Είναι αυτά που έμαθα, αυτά που με έμαθαν, αυτά που αναγκάστηκα να μάθω. Είναι η ιδιοσυγκρασία μου, τα βιώματα, οι εμπειρίες, τα πεσίματα και οι απορρίψεις. Είναι μανιέρα, κώδικας, καταγεγραμμένος οδηγός συμπεριφοράς που τόσο ταιριάζει με αυτό που θέλω να πιστεύουν ότι είμαι.
Είναι αυτά που άφησαν πίσω αυτοί που έφυγαν, σαν γνώμες, συμβουλές, παραινέσεις – ακόμα και χωρίς να το θέλουν , κυρίως χωρίς να το θέλουν - ή απλώς συμπεριφορές, πράξεις, συνήθειες, που τόσο θέλω να λέω ότι ενστερνίζομαι και ακολουθώ.
Άλλωστε ηρωοποιούνται αυτοί που φεύγουν, μεγαλώνουν. Δημόσια και εσωτερικά. Την πιο συναισθηματικά ασφαλή διέξοδο αποτελούν για τις επιλογές. Για τις μη επιλογές.
Αλάνθαστα αυτά που σου έδειξαν. Κανείς δεν τολμά να το αμφισβητήσει και έτσι ταιριάζουν στο αφήγημα που θέλει την προσωπικότητα δομημένη, κλειστή πια, τελειωμένη. Δεδομένη.
Είμαι εγώ, σχηματισμένη πια, χωρίς περιθώριο αλλαγών ανατρεπτικών. Το είχα υπολογίσει άλλωστε, το προγραμμάτιζα. Μέχρι τώρα θα είχα κατασταλάξει. Έτσι είναι το σωστό, το ψυχαναλυτικά αποδεκτό, το αξιοπρεπές. Εγώ. Με κλειδωμένο DNA συμπεριφοράς, αρχών, πεποιθήσεων, ελαττωμάτων, αντιστάσεων, εμμονών και υπερβολών. Τι να κάνουμε; Έτσι είμαι.
Σα να βγαίνω και να με βλέπω από μακριά. Απ' έξω.
Είμαι αναποφάσιστη διαρκώς, θεματικά ανασφαλής και ακυρωτικά επίμονη. Είμαι συναισθηματικά ακραία, ασπρόμαυρη, υπερφίαλα αυστηρή, ακατάσχετα φοβισμένη στα σημεία. Είμαι αδιάφανα ειλικρινής, κατ' επίφαση εξωστρεφής, ενοχικά θυμωμένη. Είμαι στρατηγικά εκδικητική, γενναιόδωρα ανεκτική, βουλιμικά καταναλωτική, αφύσικα πιστή. Σε λίγα. Τι να κάνουμε; Έτσι είμαι. Ικανοποιημένη που σταμάτησε η αναζήτηση. Ανακουφισμένη που μπορώ πλέον και προτάσσω προκάτ απαντήσεις για να δείχνω συνειδητοποιημένη.
Κι είναι δικαιολογία. Όπως κάποιος που με βλέπει καθαρότερα απ' ό,τι εγώ εμένα, μου τόνισε πρόσφατα. Και θύμωσα. Γιατί είχε δίκιο.
Είναι η κρυψώνα μου. Όταν δεν ξέρω πώς να αντιδράσω. Όταν δεν ξέρω πώς να διαχειριστώ τα καινούρια, τα ανεξέλεγκτα, τα αβέβαια, τα μη εγγυημένα. Όταν φοβάμαι περισσότερο απ' ό,τι συνήθως. Όταν θέλω να αποφασίσει κάποιος άλλος για μένα. Να πάρει την ευθύνη, να μου δείξει. Ακόμα κι αυτός ο στερεοτυπικός εαυτός μου. Ο κατασταγμένος.
Τι να κάνουμε; Έτσι είμαι.
Ψέμματα....
