Φανταζόμουν ότι όταν θα έφτανα σε αυτή τη φάση της ζωής μου, θα είχα μάθει πλέον πολλά. Τόσα ώστε να φαντάζει πολύ βατή, αβασάνιστη και απολαυστική η συνέχεια. Θα είχα μετρήσει τις νίκες και τις ήττες, θα τις είχα αποδομήσει, θα τις είχα καταλάβει -απενοχοποιήσει ακόμα-, και θα είχε έρθει η στιγμή να γίνει πραγματικότητα εκείνο το παραμύθι που θέλει να «ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...»
Όταν ήμουν πιο μικρή, έπαιρνα όρκο, ότι εκεί λίγο μετά τα 40, μ΄ έναν μαγικό τρόπο, με έναν συνδυασμό εμπειρίας, αποτυχιών, επιτυχιών και διδαγμάτων, με μία αυτόματη εξισορρόπηση συναισθημάτων, ενθουσιασμών και απογοητεύσεων, όλα θα έμπαιναν στη σωστή τους θέση. Θα καθάριζε η σκόνη, η ένταση και η προσπάθεια, και θα φαινόταν καθαρή η εικόνα.
Ξέρετε τι εννοώ. Θα αισθανόμουν πιο σίγουρη, πιο έτοιμη, πιο δυνατή. Θα αποφάσιζα πιο εύκολα, λιγότερο διστακτικά. Θα εξαφανίζονταν η ανασφάλεια, η ανάγκη να είμαι το καλό παιδί, να τους ικανοποιώ όλους για να με αγαπάνουν και να με προσέχουν. Να με ξεχωρίζουν...
Θα συγχωρούσα χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς την ανάγκη να εκδικηθώ, να πληγώσω, να πονέσω αυτούς που με αδίκησαν , και θα προχωρούσα χωρίς τη νοσηρή περιέργεια να κοιτάξω πίσω.
Φανταζόμουν ότι σε αυτή μου τη φάση, θα είχα καταλήξει τι ακριβώς θα ήθελα να είμαι. Ποια θα ήθελα να είμαι!
Θα είχα κάνει πολλά απ' αυτά που μικρή ονειρευόμουν, θα τα είχα αποκρυπτογραφήσει και θα ήταν ή τσεκαρισμένα, διαγραμμένα από τη λίστα ή θα είχαν ήδη δρομολογηθεί και θα περιμένα να απολαύσω τα οφέλη.
Θα ήμουν σοφή -νόμιζα μ΄έναν τρόπο- κατασταλαγμένη, ήρεμη. Ώριμη.
Θα διαχειριζόμουν τον θυμό μου, τις εξάρσεις, τις αγωνίες.
Θα είχα πειθαρχήσει σ΄ένα πρόγραμμα εσωτερικό, θα είχα τιθασεύσει το μυαλό μου, τον παρορμητισμό μου, την απόγνωση που αισθανόμουν συχνά μεγαλώνοντας. Θα είχα τελειώσει με τα μικρά, τα τετριμμένα. Ξέρετε. Θα είχα φτάσει στο βάρος που πάντα ήθελα, και δεν θα ξέφευγα ξανά, θα είχα φροντίσει τον εαυτό μου γενναιόδωρα, θα είχα γίνει οπαδός ενός διαφορετικού τρόπου ζωής. Δεν θα ήμουν σπάταλη, βουλιμική ακόμα και με τα υλικά. Θα είχα διάβασει τα βιβλία που έπρεπε, θα είχα κάνει τα ταξίδια για τα οποία όλοι μιλάνε. Θα είχα κάνει αποταμίευση, θα είχα συνετά καλύψει τις ανάγκες μου. Θα είχα καταστείλει τη συναισθηματική αβεβαιότητα που με κρατούσε πάντα μακριά από δεσμεύσεις. Ενδεχομένως να είχα κάνει μία οικογένεια.
Θα είχα μετρήσει το φόβο μου και δεν θα γινόταν πια ακυρωτικός μπροστά στα μεγάλα και τα κανούρια. Απλώς μία ενόχληση ίσως, μία σκέψη.
Και ναι, θα είχα μάθει να διεκδικώ. Συστηματικά, δυναμικά, αποτελεσματικά. Να αρνούμαι, να αποτρέπω, να ξεκόβω.
Θα τους πάγωνα αυτούς που με χρησιμοποιήσαν, με πρόδωσαν, αυτούς που με κράτησαν πίσω. Θα το έκανα χωρίς να μετανιώνω και να επιστρέφω σε σχέσεις αρρωστημένης εξάρτησης. Χωρίς να κρύβομαι.
Θα είχα πετύχει. Σαν πρωταγωνίστρια ταινίας. Καταλαβαίνετε. Σαν εικόνα illustration περιοδικού.
Με τον καιρό, μετατόπισα το χρονοδιάγραμμα, το πήγα λίγο πιο πίσω. Χωρίς αποτέλεσμα.
Πρόσφατα όμως κατέληξα, συνειδητοποίησα και -να σας πω την αλήθεια- πολύ ανακουφίστηκα. Αυτό που φανταζόμουν, αυτό που όλες ελπίζουμε ότι θα έρθει, θα γίνει, θα τακτοποιηθεί ξαφνικά, μαγικά και εύκολα, έχει ήδη έρθει. Αυτό που θέλαμε να γίνουμε, είμαστε ήδη. Αυτά που θέλαμε να έχουμε πετύχει δεν έχουν πια σημασία, γιατί πετύχαμε στη διαδρομή άλλα, πιο μεγάλα, πιο ουσιαστικά.
Κι ας μην έχουμε το χρόνο να κάνουμε ένα βήμα πίσω να τα θαυμάσουμε. Κι ας μένουμε ξάγρυπνες συχνά αγωνιώντας αν είμαστε αρκετές, ικανές, έτοιμες.
Η ζωή μας δεν είναι όπως τη φανταζόμασταν. Είναι η ζωή αλλιώς. Κι είναι γεμάτη και δύσκολη και αγχωτική. Κι έχει ερωτήματα πολλά και ανασφάλειες ατέλειωτες.
Κι είναι, πιστέψτε με, η ζωή σε αυτή τη φάση της πορείας μας, συναρπαστική.
Αυτό θα μοιραζόμαστε μαζί κάθε εβδομάδα.
Περιμένω τα μηνύματά σου στο gagakikaterina@gmail.com
