Πόσο μεγάλη έγινε η συζήτηση με μία μόνο δήλωση! Μία παραδοχή, μία θεωρητική εκδήλωση πρόθεσης και επιθυμίας. Ότι σκέφτομαι, εξετάζω, ψάχνω τις διαδικασίες, αυτοαναλύομαι, μετρώ το ενδεχόμενο να προσπαθήσω να υιοθετήσω ένα παιδί τα άμεσα επόμενα χρόνια.
Και πόσο με τρόμαξε αυτή η συζήτηση που μέσα σε μερικές μόνο μέρες πήρε διαστάσεις και χαρακτηριστικά πίεσης, κοινωνικής αξιολόγησης και διαβούλευσης, κριτικής στο δικό μου δίκτυο και περιβάλλον. Έγινε παρότρυνση, συμβουλή, ψυχολογική ανάλυση, πρακτική λίστα με βήματα, έγινε συμφωνία ή διαφωνία. Τοποθέτηση.
Υπήρξαν άνθρωποι που μου έστειλαν την εμπειρία τους. Το πιο πολύτιμο απ' όλα όσα άκουσα. Την πορεία που ακολούθησαν, τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν, τις ιδιαιτερότητες που διαχειρίστηκαν. Που προσφέρθηκαν να με καθοδηγήσουν. Και πρακτικά και συναισθηματικά. Με διάφανη προσέγγιση και ειλικρίνεια. Που μου μίλησαν για ανείπωτη χαρά. Για απόφαση ζωής. Για επανατοποθέτηση προσωπικότητας. Για αλλαγή της ζωής, για νόημα που αποκτά το ξύπνημά σου το πρωί. Που υπογράμμισαν το αποτέλεσμα, επέμειναν ότι γίνεται, επιτυγχάνεται, όποιες και αν είναι οι γραφειοκρατικές δυστοκίες. Με στοιχεία, με δεδομένα και με πολλές πολλές φωτογραφίες με χαμόγελα. Άνθρωποι που το περιέγραψαν απλό. Όχι απλοϊκό. Μόνο φυσικό, αβίαστο σαν αναπνοή. Παιδιά χωρίς οικογένεια, μέλη μίας οικογένειας που τα λαχταρά πολύ. Οι πιο πολλοί...
Υπήρχαν σχόλια και τηλεφωνήματα ενθαρρυντικά, με ψείγματα κοινωνικής κριτικής και ξεκάθαρα μηνύματα πολιτικά ορθού ενθουσιασμού. Κάπως σα να μαζευόμαστε σε μία φιλανθρωπική εκδήλωση και να εκφράζουμε την πολλές φορές προβαρισμένη γενναιοδωρία μας. Ευαισθησία σε σελοφάν, το έλεγα μικρότερη, και θυμήθηκα πάλι τον όρο στο άκουσμα των συγκαταβατικών σχολίων με τις πολλαπλές αναγνώσεις. Η πιο εύκολα διακριτή αυτή που θέλει μία γυναίκα αποτυχημένη αν δεν είναι μαμά, κυρίως βιολογική μαμά, λιγότερη, ελλιπή, ελαττωματική. Πόσο μάλλον όταν αυτή η γυναίκα δεν βρίσκεται σε μία συμβατικά δημοσιοποιημένη συντροφική σχέση. Τεράστιο μείον θεωρείται, που υποδηλώνει υπόγεια, κι ας μη σχολιάζεται πλέον όπως όταν πηγαίναμε στο χωρίο το καλοκαίρι απ' τους γηραιότερους συγγενείς – ότι κάτι σου λείπει. Κάτι κάνεις λάθος, σε κάτι υστερείς. Όταν μάλιστα αυτό στο οποίο υστερείς δεν είναι εμφανές και χειροπιαστό με βάση κάποια άγραφη checklist, ακόμα χειρότερα γίνονται τα πράγματα, καθώς ο καθένας επιλέγει να πλάσει και να φανταστεί μυθικά μειονεκτήματα.
Άρα η έκφραση της επιθυμίας για την υιοθεσία αυτόματα πυροδοτεί εκείνα τα παγωμένα χαμόγελα, ελαφρώς χαιρέκακα ανά περίπτωση, που αφ' υψηλού δίνουν την ευχή τους σ' αυτή την καημένη που βρήκε αυτή τη λύση. Όσες πιστέψαμε ότι έχουν πλέον εκλείψει καιρό τώρα, ότι αφορούν στερεοτυπικές απρέπειες και συναισθηματικές τσιγγουνιές μίας άλλης, ξεπερασμένης εποχής, σας έχω νέα. Είναι εδώ. Τις σημειώνω, με έκπληξη, αλλά τις προσπερνώ.
Ναι, η σκέψη και η επιθυμία περνάει από το μυαλό μου λοιπόν και ας την χαρακτηρίσει ο καθένας όπως πιστεύει. Ας δώσει τίτλο στο αφήγημα που περιγράφω. Αγωνία, φόβο ότι μεγαλώνω χωρίς σκοπό, ανασφάλεια, μοναξιά, αίσθηση ανολοκλήρωτου, αποδοχή λάθος επιλογών, τελευταία ευκαιρία, ένστικτο, καμπανάκι, σημείο επαφής. Μπορεί ακόμα να μιλήσει κάποιος για τη διαδικασία διερεύνησης που ξεκίνησα εδώ και κάποιους μήνες, λέγοντας για συναισθηματικό μοίρασμα, για πλεόνασμα αγάπης, για ανάγκη να δώσω κάποια από αυτά που πήρα, να χτίσω κάτι που θα μείνει, για νόημα και ανάσα που ξεπερνάει τον εαυτό μου, για αυτοπροσδιορισμό από την αρχή.
Και δίκιο θά 'χουν ό, τι κι αν πουν. Γιατί στην πηγή της επιθυμίας και των πρώτων κινήσεων είναι όλα αυτά κι ακόμα περισσότερα. Και καλά και κακά.
Και διάφανα, ανιδιοτελή, πρώτης ανάγνωσης, αλλά και πιο έμμεσα, πιο υποσυνείδητα και σκοτεινά. Με κύριο άξονα τον φόβο. Μήπως δεν κάνω εγώ γι' αυτό. Δεν είμαι φτιαγμένη για τέτοιο ρόλο. Μήπως καλά έκρινε η φύση και αποφάσισε αλλιώς. Μήπως δεν έχω πια κουράγιο. Μήπως μεγάλωσα πολύ και δεν έχω αντοχές .Μήπως μαζί με την αγάπη μεταδώσω και κάθε ελάττωμά μου. Μήπως δεν γίνει. Δεν το καταφέρω. Ξεσηκωθώ, ετοιμαστώ και φανεί μεγαλύτερο το κενό μετά.
Κι άλλα, άλλα, σελίδες ολόκληρες με αμφισβήτηση να εναλλάσσεται με ενθουσιασμό, με ζεστασιά και ξανά με απώλεια.
Δεν έχει κατάληξη αυτό το κείμενο και είμαι σίγουρη ότι οι περισσότερες αμφιταλαντεύσεις στη ζωή δεν «κάθονται» ποτέ σε ένα σημείο. Έχει έναν αγώνα καρδιάς, με πολλά κοινωνικά σχόλια, πίεση και την τελευταία σκέψη πριν με πάρει ο ύπνος: κι αν;
Images: Pexels.com
