Όχι λοιπόν, καλά δεν είμαι.
Και ας είναι στην ουσία αχαριστία να μην ξυπνάς το πρωί μετρώντας αυτά που η ζωή απλόχερα σου χάρισε. Το ξέρω, το έχω ακούσει αμέτρητες φορές από παιδί όσο πρέπει να είμαι ευγνώμων που έχω τόσα που άλλοι τόσο πασχίζουν να αποκτήσουν. Που είμαι υγιής, έχω πάρει και αποθηκεύσει αγάπη να κρατήσει χίλιες ζωές, έχω πετύχει επαγγελματικά σχεδόν όλα όσα ονειρεύτηκα και παραπάνω, έχω το σπίτι μου, τους φίλους μου, τους ανθρώπους που αγαπώ και μ' αγαπάνε και τόσα άλλα που αν περιγράψω θα με σταματήσω από το να συνεχίσω να γράφω γιατί θα αισθανθώ ντροπή για τις όποιες γκρίνιες.
Ξέρω ότι η Διευθύντριά μου, Νατάσσα Σιδηροκαστρίτου, θα σκεφτεί ότι πάλι κάτι μίζερο και αρνητικό θα σχολιάσω αλλά θέλω να καταγράφω αυτά που αισθάνομαι με ακρίβεια, με ειλικρίνεια, θεωρώντας ότι όλοι, όλες, πέραν του ψυχαναγκασμού που μας προκαλεί αυτός ο επιβεβλημένος κυκεώνας αισιοδοξίας και θετικής προσέγγισης, κάπως έτσι αισθανόμαστε αυτό το διάστημα.
Όχι λοιπόν, καλά δεν είμαι. Ούτε κατά προσέγγιση. Κι ας σηκώνομαι κάθε μέρα με μία επίπλαστη θετική σκέψη και οπτική για να βρω δύναμη να κάνω αυτά που εγώ θεωρώ απαραίτητα για να διασκεδάσω την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Άλλωστε σε συνεχιζόμενες συνθήκες στρες και απογοήτευσης κανείς δεν επιβίωσε. Κι αν επιβίωσε, δεν αναπτύχτηκε, δεν πήγε παραπέρα. Δεν έγινε κάτι καλύτερο.
Είμαι λοιπόν, όπως στο post μίας φίλης πρόσφατα διάβασα, γυναίκα. Πάνω απ' όλα. Στα μέσα της διαδρομής, έχοντας επιλέξει να μην είμαι μητέρα, να μην είμαι σύζυγος. Είμαι γυναίκα που αποφάσισα να έχω έμενα επίκεντρο και ταυτόχρονα οδηγό, με αποθέματα θάρρους, όχι θράσους δυστυχώς, συναισθηματικής ασφάλειας και νοητικής δύναμης και ευελιξίας.
Και ήρθε το 2020 και έγινα σχεδόν ξαφνικά, απόλυτα απροειδοποίητα και τελείως ανεξέλεγκτα και εκτός δικού μου πλάνου και ιδιοσυγκρασίας, γυναίκα κουρασμένη. Καμιά φορά και απελπισμένη. Που υπάρχουν μέρες που ξεκινώ τη μέρα κουρασμένη, βαριεστημένη, αφημένη. Που δε θυμάμαι πού πάρκαρα το αυτοκίνητο την προηγούμενη νύχτα που επέστρεψα απ' το γραφείο, έχοντας δείξει το σπίτι του πατέρα μου σε ενδιαφερόμενους αγοραστές και έχοντας ζαλωθεί σακούλες απ' το εικοσιτετράωρο μάρκετ με τα υπερτιμημένα προϊόντα.
Γυναίκα στον αυτόματο. Που προσπαθώ να κατεβάσω τα χειμωνιάτικα επί μέρες, ενώ για μία ακόμη φορά υπόσχομαι ότι σωστά θα το κάνω την άνοιξη, τώρα ας τα τελειώσω βιαστικά και τσαπατσούλικα. Κι αναρωτιέμαι πώς στο καλό τα κατάφερνε η μαμά μου που δούλευε νύχτα μέρα, αλλά πάλι όλα ήταν στη θέση τους στην ώρα τους και στην εντέλεια.
Γυναίκα απογοητευμένη. Που περνούν εβδομάδες να προλάβω να μιλήσω στους καλύτερους φίλους μου, που όλο αναβάλλω συναντήσεις, παρέες, καφέδες, «να τα πούμε». Που σα να συρρικνώθηκε ο χρόνος και χωράει λιγότερα, μικρότερα, πιο διαδικαστικά. Και ποτέ αρκετά. Ποτέ τα μέρη που θέλω να επισκεφτώ, τους ανθρώπους που θέλω να δω, τα βιβλία που θέλω να διαβάσω, τα μαγαζιά που θέλω να χαζέψω, τα άρθρα που θέλω να γράψω, τα περιοδικά που θέλω να ξεφυλλίσω...
Γυναίκα πολύ ενοχική. Για το χρόνο τεμπελιάς που λαχταρώ να ξεκλέψω, για τις εξετάσεις που ακόμα δεν αξιώθηκα να κάνω, τις βιταμίνες που αγόρασα, για κάθετί πάνω στον πάγκο της κουζίνας που είναι σφραγισμένες ακόμα, για το πακέτο μαθημάτων γυμναστικής που ξοδεύεται από τις αδικαιολόγητες απουσίες, για τα ραντεβού στην αισθητικό μου που παραδειγματικά ακυρώνω, για τις υποσχέσεις που μου δίνω και ποτέ δεν τηρώ. Ποτέ όμως.
Γυναίκα που δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα γίνω. Με λίστες εκκρεμοτήτων που ξεκινούν με λάμπες που πρέπει να αλλαχτούν, και απορρυπαντικά να αγοραστούν, μέχρι τράπεζες που πρέπει να επισκεφτώ, επίσημα τραπέζια να διοργανώσω και επαγγελματικές υποχρεώσεις να ολοκληρώσω. Που κάποτε η ανομοιογένεια αυτής της λίστας με έκανε να αισθάνομαι σούπερ woman ενώ τώρα μόνο θηλειά την αισθάνομαι και μάλιστα απειλητικά σφιχτή.
Ήρθε το 2020 και αισθάνομαι γυναίκα φοβισμένη. Όχι τόσο για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Γύρω μας. Αλλά γιατί φαίνεται σα να είναι ο φόβος σήμερα αποδεκτός, ακόμα και επιβεβλημένος. Και πιο πολύ φοβάμαι μην τον συνηθίσω και κρυφτώ πίσω απ' αυτόν και μαζευτώ. Μικρύνω.
Όχι λοιπόν καλά δεν είμαι.
Αλλά με κάποιο τρόπο, για κάποιο λόγο είμαι απολύτως βεβαία γι' αυτό και υπομονετική. Θα ξαναγίνω.
