Αυτή την απίθανη τάση των τελευταίων ετών να δίνουμε μεγαλόπνοους τίτλους και ερμηνείες σε εσωτερικές, συναισθηματικές και ημισυνειδητές διαδικασίες που υπήρχαν από τότε που υπάρχουν άνθρωποι, πολύ την αμφισβητώ. Αυτή όλη τη συζήτηση για επανεφεύρεση του εαυτού μας, για επανατοποθέτηση, για επαναξιολόγηση των αναγκών και των προτεραιοτήτων μας, την βρίσκω τόσο μάταια και παγιδευτική. Να αφήσουμε λέει πίσω ό,τι μας βαραίνει, ό, τι στάθηκε τοξικό και απειλητικό μέσα στα χρόνια και να ξεκινήσουμε από την αρχή, επιλέγοντας να έχουμε γύρω μας αυτά που μας γεμίζουν δύναμη και μας κάνουν να διεκδικούμε ό,τι μας αξίζει. Και πάντα αυτό που μας αξίζει, σύμφωνα με τη θεωρία, είναι αποδεδειγμένα μεγαλύτερο και καλύτερο από αυτό που έχουμε. Α! Και πιο αγνό.
Να σηκωνόμαστε λέει το πρωί, και αφού κάνουμε μία σειρά από αναζωογονητκά, που στα λόγια και τις φωτογραφίες φαντάζουν όντως πολύ ελκυστικά, να ατενίζουμε με αισιοδοξία το φωτεινό μέλλον, που φωτεινό γίνεται από τις θετικές μας σκέψεις.
Λυπάμαι δεν θα πάρω.
Πέρασα ένα μεγάλο διάστημα να κυνηγάω όλα αυτά τα γεμάτα έμπνευση και όραμα μου επέβαλαν άρθρα, βιβλία και ειδικοί που δείχνουν πάντα να έχουν τον απόλυτο έλεγχο, ως ιδανικά.
Να θέλω να αλλάξω τη ζωή μου. Να κατανοήσω τι αξίζω. Να βρω τον σκοπό και τον προορισμό μου. Να απαλλαγώ απ’ τα αρνητικά και τους ενεργειακά μίζερους ανθρώπους. Να αποσυμφορήσω τη ζωή μου και το περιβάλλον μου. Να αφιερώνω χρόνο για μένα. Να δω το σώμα μου σα ναό. Να σπάσω τους φαύλους κύκλους τους οποίους πιστά ακολουθώ σε όλους τους τομείς. Να ξεφορτωθώ τα περιττά. Να μάθω να ξεχωρίζω τα περιττά. Να βλέπω την κάθε μέρα σα δώρο, σαν ευκαιρία. Να αρπάζω τις ευκαιρίες. Να τις διακρίνω για να τις αρπάξω. Να μάθω να λέω όχι. Να βάλω όρια. Να έχω προσωπικό χρόνο. Να απολαμβάνω το ότι μεγαλώνω. Να κάνω θετικές σκέψεις αφθονίας και δύναμης για να μου έρθουν όλα τα καλά.
Τα οποία δεν μου έρχονται γιατί μάλλον δεν τις κάνω σωστά τις σκέψεις.
Να κάνω διαλογισμό. Να μάθω να εισχωρώ στις μύχιες επιθυμίες μου. Να εκφράζομαι. Να διεκδικώ.
Λυπάμαι, απέτυχα. Το μόνο που πέτυχε όλη αυτή τη συναισθηματική προπαγάνδα είναι να με κάνει να αισθανθώ ελλιπής και ανίκανη. Αν όλα όσα θα έπρεπε να πετύχω εξαρτώνται από την ικανότητά μου να κάνω βαθιές, ειλικρινείς θετικές προβολές, τότε λυπάμαι αλλά η θεωρία το μόνο που μου έδειξε, είναι ότι είμαι ανεπαρκής. Δεν έχω όλα αυτά που περιγράφει, γιατί εγώ δεν κάνω κάτι καλά. Εγώ είμαι ελαττωματική, λίγη, αδύναμη. Αν με είχα πειθαρχήσει, αν με είχα κατευθύνει σωστά, τότε θα ήμουν ήδη μία από αυτές στις φωτεινές – καμένες σχεδόν – από το φως φωτογραφίες. Δικό μου το λάθος και η δυσλειτουργία.
Μία τεράστια συζήτηση, που έγινε τάση, που έγινε μόδα, που μπορεί να οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη απόγνωση. Και η οποία βασίζεται σε μία παμπάλαια, παναθρώπινη αρχή. Το να πιστεύεις ότι μπορείς να επιτύχεις αποτελεί τη μισή κιόλας επιτυχία. Αλλά μέχρι εκεί.
Αρνούμαι να αισθανθώ λιγότερη επειδή δεν σηκώνομαι το πρωί με ενθουσιασμό για να στύψω τη ζωή και να την αρπάξω απ’ τα μαλλιά. Πιο εύκολο θα μου ήταν και σίγουρα πιο λαχταριστό να αρπάξω απ’ τα μαλλιά όποιον μου μιλήσει μέχρι να πιώ κάτι με καφεΐνη.
Καθόλου δε θέλω να απομακρύνω τα περιττά από γύρω μου. Μ’ αρέσουν, τα απολαμβάνω. Περιγράφουν τη ζωή μου, θυμίζουν τις στιγμές μου και μου προσφέρουν θαλπωρή. Επ ουδενί δε μ' αρέσει που μεγαλώνω. Με θυμώνει, με τρομάζει και με αποπροσανατολίζει. Όσο για τους αρνητικούς ανθρώπους; Αυτούς που με έβλαψαν και με αδίκησαν, καλώς να βρίσκονται στη θέση που τους αναλογεί για να μην ξεχνάω και επαναλάβω αστοχίες του παρελθόντος; Κατέληξα ότι η ιδέα της θεόσταλτης αφθονίας δε με ελκύει. Απολαμβάνω την γκρίνια, την προσπάθεια και την σπατάλη ακόμα και αυτών που δεν έχω. Υποκλίνομαι σε μικρές καταχρήσεις που με κάνουν να απομακρύνομαι από τον ιδανικό εαυτό μου. Κι ας δυσανασχετώ για όλα αυτά που δε θα γίνω απ' όσα ονειρευόμουν. Γίνομαι άλλα. Που ίσως δεν τα είχα καν φανταστεί.
Είναι μεγάλο κέρδος να αποδεχτείς τις γκρίζες περιοχές του μυαλού σου, τα σκοτεινά μονοπάτια της σκέψης σου. Να συμφιλιωθείς με αυτό που τελικά δείχνει να είναι προορισμός κι ας απέχει πολύ απ’ το ιλουστρατιόν της θεωρίας. Κάθε μία από τις όχι σωστές κινήσεις, απ' τις τσαπατσούλικες επιλογές, μ' έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Ενίοτε το χαίρομαι, άλλες φορές το απεχθάνομαι, συχνά το θαυμάζω, ακόμα πιο συχνά το συμπαθώ. Αλλά πόσο μεγάλη ελευθερία, ότι πλέον το επιλέγω.
