Πρέπει να το ομολογήσω.
Είναι αλήθεια ότι έχω μία εγγενή δυσπιστία σε οτιδήποτε θεωρώ ότι πάει να μου επιβληθεί. Μία έντονη αντίδραση και αντίσταση σε ό,τι θεωρώ ότι από άποψη, γίνεται τάση, θεωρητική μόδα, μοντέρνα φιλοσοφική θεώρηση και απλώνεται, υιοθετείται αβλεπεί και φαντάζει πανάκεια.
Με πιάνει πείσμα, στυλώνω τα πόδια, κλείνω τ’ αυτιά σε κάθε τι που λατρεύεται μαζικά, και πραγματεύται μεθόδους για μία νέα στάση ζωής, μία απρόσκοπτη, ανέφελη εξωστρέφεια. Απέναντι στέκομαι.Όχι κριτικά. Ακυρωτικά.
Αναφέρομαι σ’ αυτές τις θεωρίες αυτοβελτίωσης, αυτοενδυνάμωσης, αυτοβοήθειας και προσωπικής εξέλιξης που πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, ακολουθούνται απερίσκεπτα και παίρνουν διαστάσεις συχνά επιδημίας, ασθένειας κολλητικής.
Με φανατισμό νεόκοπης θρησκευτικής αίρεσης, με απολυταρχική οριοθέτηση σέχτας, είναι παντού, αγγίζουν τα πάντα. Υπόσχονται απαντήσεις για όλα, εναλλακτική αντιμετώπιση σε κάθε τι που θεωρούμε ότι είναι μη λειτουργικό στον τρόπο που σκεφτόμαστε, σε κάθε νοοτροπία και συνήθεια που ενδεχομένως μας μπλοκάρει –ή πιστεύουμε ότι μας μπλοκάρει - και λειτουργεί ανασταλτικά σε αυτά που θέλουμε να είμαστε – ή νομίζουμε ότι θέλουμε. Έχουν αναλυτικές εξηγήσεις, αντιπροτείνουν διεξόδους, μιλούν για ένα υποβοηθούμενο επαναπρογραμματισμό του μυαλού (τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι όταν μου το περιγράφουν) με βάση νέες θετικές συζεύξεις και γνωστικούς συνδυασμούς με πρόσημο θετικό.
Θα με βοηθήσουν, λέει, να γίνω λιγότερο φοβική, υγιέστερα ανασφαλής, λειτουργικότερα αρνητική. Θα με περπατήσουν ώστε να διεκδικώ δυναμικότερα, να υψώνω ανάστημα στα ουσιαστικά, να μην ξοδεύομαι στα ευτελή, να τολμάω στα όνειρα. Θα με συνοδεύσουν σε ασκήσεις θάρρους, αυτονομίας, απεξάρτησης, μέχρι τη στιγμή που δε θα χρειάζομαι «μπρατσάκια». Θα με ξεκλειδώσουν ώστε να απορρίπτω τους τοξικούς συντρόφους, συνεργάτες, φίλους, να διακόπτω αποτελεσματικά τη φαυλότητα των κύκλων, να ξεφορτώνομαι τα περιττά. Υλικά και μη.
Θα σταθούν αρωγοί όσο ασκώ το μυαλό μου να φτάσει στο μέγιστο της δυναμικής του. Του αυτοελέγχου του.Τότε μάλλον που δεν θα με τρομοκρατεί πια με τον κατά καιρούς σαρρωτικό αρνητισμό του.
Θα με βοηθήσουν, αν συνεργαστώ, αν ακούσω, αν ανοιχτώ, αν το επιτρέψω. Θα πετύχουμε, αν είμαι δεκτική, διαθέσιμη, πρόθυμη. Αν πιστέψω σ' αυτό.
Δεν πιστεύω. Σέβομαι κάθε μία και κάθε έναν που το επιλέγει, τους ζηλεύω ενδεχομένως, τους θαυμάζω που καλόπιστα αναζητούν διαδικασίες, μεθόδους, τακτικές και πάνω απ' όλα έμπνευση για να κινητοποιηθούν, αλλά δεν πιστεύω.
Κατανοώ την έννοια της αντίστασης ως ψυχολόγος, την αφουγκράζομαι και την παρατηρώ να ξεδιπλώνεται στις πράξεις μου, αλλά δε θέλω να την καταπολεμήσω. Δεν θέλω να περάσω την αβάσταχτη ευθύνη για την εξέλιξη κάθε πράξης μου, κάθε συναισθήματός μου, κάθε σχέσης μου και προσπάθειας, στη δύναμη του μυαλού μου.
Δεν θέλω να έχω το βάρος της τελικής κατάληξης μόνο εγώ. Αν το ήθελα περισσότερο, αν το οραματιζόμουν καθαρότερα, αν το πίστευα δυνατότερα, αν διαλογιζόμουν συχνότερα, αν .. τότε θα το είχα πετύχει. Αν σκεφτόμουν πιο αισιόδοξα, αν δεν επηρεαζόμουν από τρίτους, αν δεν αποπροσανατολιζόμουν απ τις παρεμβολές, θα το είχα.
Δεν θέλω να φταίω. Διαλέγω να μην φταίω.
Δε θέλω να αποσυμφορήσω τη ζωή μου. Τα αγαπάω τα περιττά. Είναι σημεία αναφοράς ακόμα και μίας καθημερινότητας που δεν επιλέγω πια. Είναι αποτύπωση στιγμών που πέρασαν, με συναισθήματα που ξεπεράστηκαν και ανθρώπους που σημάδεψαν ή ακόμα και δεν άγγιξαν. Αλλά όλα αυτά είναι εγώ. Και τα αναγνωρίζω, τους οφείλω, τα γιορτάζω.
Δε θέλω απαραίτητα να απομακρυνθώ απ' τους τοξικούς, τους αχάριστους, τους αγνώμονες, αυτούς που αποδεδειγμένα τρέφονται απ' τη δική μου ενέργεια. Με κάνανε δυνατότερη, πιο ευέλικτη, πιο προσεκτική. Πιο έξυπνη. Να τους αγνοήσω θέλω, όχι να τους συγχωρήσω.
Δεν θέλω να μάθω να βάζω τον εαυτό μου πιο μπροστά. Με κόπο τον μαθαίνω να κάνει πίσω, να γίνεται πιο γενναιόδωρος, λιγότερο εγωκεντρικός.
Δεν θέλω να γίνω πιο αισιόδοξη. Αποδέχτηκα με τα χρόνια το χαρακτήρα μου, τις εκρήξεις, τη ρευστότητα της διάθεσής μου, τη σχεδόν συνεχή αμφιθυμία μου. Ξέρω να τα χειριστώ, να τα διοχετεύσω, να τα κάνω καύσιμο. Αγάπησα και το κατά καιρούς σκοτάδι μου. Βλέπω τόσο καθαρά όταν υποχωρεί.
Δεν θέλω να μην κάνω ίδια λάθη. Θέλω να έχω την επιλογή να ανακουφιστώ επαναλαμβάνοντας. Να το ξορκίσω, επιβεβαιώνοντας. Έχω την κρίση να γνωρίζω το αποτέλεσμα κι ας γελιέμαι στιγμιαία.
Δε θέλω να ξεπεράσω τις εξαρτήσεις μου. Είναι για μένα μαγνητικά γοητευτικές ενδείξεις αυθεντικότητας, συναρπαστικής ατέλειας.
Δεν θέλω να αμφισβητούν το μυαλό μου. Την γενναιότητά του να μου κρατά, κρυμμένα αυτά που αποφεύγω να αντιμετωπίσω, να γίνεται συνένοχος σε αφελείς επιθυμίες και βεβαιωμένα αποτυχημένες διαδρομές.
Λυπάμαι αλλά δεν θέλω να βελτιωθώ διαφορετικά, πιο δυναμικά, πιο στρατηγικά, απ αυτό που η ζωή, η παιδεία, οι γονείς, οι περιορισμοί, οι ανάσες, τα βιώματα, οι εμπειρίες, η κρίση μου, μου σκιαγράφησαν, με εφοδίασαν να υλοποιήσω. Μόνο έτσι. Και υπερφύαλα ενδεχομένως, αλλά πολύ συνειδητά και γαλήνια μπορώ να πω, ότι τα καταφέρνω.
