Περνάει ο καιρός, συμπληρώνονται τα χρόνια και ανακαλύπτεις ότι ,ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιείς ακριβώς, ότι αλλάζεις και πόσο αλλάζεις στην ουσία σωματικά και ψυχικά, εξωτερικά και εσωτερικά , υπάρχουν πράγματα που πλέον δεν τα κάνεις όπως στο παρελθόν.
Κάποια –ακόμα και αν δεν το παραδέχεσαι– δεν μπορείς να τα κάνεις με τον ίδιο τρόπο ακόμα και να το προσπαθήσεις. Ενδεχομένως και να μην μπορείς να τα κάνεις καθόλου.
Πολλά, τα περισσότερα για να είμαστε ειλικρινείς, ανάλογα με την ηλικία, την φάση ζωής, της συναισθηματικής ωριμότητας και αυτάρκειας, δεν θα επέλεγες ποτέ να τα κάνεις με τον ίδιο τρόπο ή να τα ζήσεις ξανά γενικά.
Βλέπω τα παιδιά που ξεκίνησαν να δίνουν Πανελλήνιες εξετάσεις και σκέφτομαι με τρόμο κυριολεκτικά ότι για τίποτα στον κόσμο δεν θα γύριζα πίσω να ξεκινήσω απ' την αρχή και ας μου υποσχόταν και χάριζε η ζωή άπλετο χρόνο, άγουρα νιάτα, και ατελείωτες προοπτικές.
Πανικός και απόγνωση θα μ΄έπιανε, όχι στην ιδέα να καθίσω να δώσω εξετάσεις για κάποιες μέρες, καθώς είναι μία διαδικασία που όσο επίπονη, αγχωτική και ανάλογα με την προσέγγιση και τις προσδοκίες που μπορεί να φορτώνουν κάποιοι γονείς στα παιδιά ακόμα και επικίνδυνη, έχει συγκεκριμένη, απτή δεδομένη ημερομηνία λήξεως, αλλά στο απέραντο και χαοτικό του από κει και πέρα. Αυτή την ψευδαίσθηση του ότι όλα μπορείς να τα πετύχεις, τον κόσμο να αλλάξεις , τα πάντα να συνθλίψεις περνώντας, τη στιγμή που στο μυαλό σου επ ουδενί δεν έχεις εικόνα, ιδέα και όνειρο προς τα πού θα ήθελες να πας. Οι άλλοι για σένα ίσως, εσύ, αυτόνομα και αυτόφωτα, χιλιάδες σκέψεις, καμία βεβαιότητα.
Αδύνατο να διαχειριστείς μετρημένα την ιδέα, το πλεονέκτημα, το δώρο, του άπλετου χρόνου. Η λογική εξατμίζεται όσο επίμονη κι αν είναι, με δεδομένα, εμπειρίες άλλων και παραδείγματα, στη θέα του ξεκινήματος. Τα προλαβαίνεις όλα πιστεύεις. Σειρήνα και μάγισσα η ανοιχτή η πόρτα.
Και αλήθεια όμως!
Τα προλαβαίνεις.
Σήμερα, τώρα, που γνωρίζω πλέον καλά, καλύτερα από ποτέ στο παρελθόν ότι δεν μπορώ να κάνω όσα μπορούσα, να γίνω όσα νόμιζα ότι ήθελα, να αλλάξω σε αυτή που η άγραφη λίστα με τις διαρκώς μεταβαλλόμενες προδιαγραφές μου, επέβαλε, κατέληξα με πρωτόγνωρη για την δική μου αμφιθυμία και ευμετάβολη διάθεση και οπτική, βεβαιότητα. Όλα τα προλαβαίνεις. Τα προλαβαίνω.
Βλακώδες βρίσκω πλέον το απόφθεγμα που θέλει τη ζωή να είναι λίγη, μικρή, και να περνάει γρήγορα. Περιοριστικό και ιδιαίτερα καταπιεστικό. Ανεδαφικό και συνωμοσιακό. Και το βαρέθηκα για να είμαι ειλικρινής.
Η ζωή είναι ακριβώς όση πρέπει για να μη χάνουμε χρόνο, σκορπίζοντάς τον , όχι με τις ανεπιτυχείς επιλογές, αλλά με την αγωνία, την αϋπνία, την ανάλυση και την απογοήτευση για αυτές.
Η ζωή μας δίνει κάθε περιθώριο και εφόδιο να εξωραΐσουμε ανώριμες κινήσεις, να απολαύσουμε ηδονικά τις όποιες κοινωνικά μη αποδεκτές κατευθύνσεις που ενδεχομένως πήραμε, να εξαντλήσουμε κάθε επιθυμία παλιμπαιδισμού και επαναλαμβανόμενου χαζολογήματος, να δικαιολογήσουμε εμμονές, τυφλές ζήλιες και εκρηκτικές εξάρσεις.
Να ερωτευθούμε όλους τους συναισθηματικά μη διαθέσιμους, να κλάψουμε ατελείωτα και γοερά τις εκ προοιμίου γνωστές απορρίψεις, να επαναλάβουμε λάθη και ανεδαφικές πρακτικές όσες φορές μας είναι απαραίτητο για να να τις ξορκίσουμε, να εθελοτυφλούμε ημισυνειδητά αλλά απόλυτα ανακουφιστικά για ανθρώπους και συνθήκες, να ξαναπαίρνουμε βασανιστικά τη στροφή που δείχνει το αδιέξοδο, όσες φορές μας κάνει κέφι.
Όλα τα προλαβαίνουμε. Τα προλαβαίνεις.
Κάθε απόφαση, κάθε επανάληψη, κάθε ακατάληπτη για τους άλλους συμπεριφορά και επιμονή, κάθε παράτολμη καθυστέρηση, κάθε ξόδεμα, έρχεται ψηφίδα να συμπληρώσει το πολυδιάστατο, ζωντανό έργο που σε κάνει τη δική σου ζωή, δική σου. Αρκετή, ρευστή, ευέλικτη και πλούσια να τα χωρέσει αυτόματα σχεδόν, όλα όσα τελικά θέλεις.
Και βέβαια δεν μπορείς να κάνεις τα ίδια που έκανες παλιότερα με τον ίδιο τρόπο. Γιατί πια τα εξάντλησες, τα κατέταξες, τα απομυθοποίησες, τα ξετίναξες και πολλά τα ξεφτίλισες. Τα ξεπέρασες.
