Με ξεγέλασα. Πάλι.
Με απασχολεί συχνά το τελευταίο διάστημα.
Το φέρνω από δω, το πάω από κει, το προσπαθώ , το πιέζω, το εκβιάζω, το προκαλώ , αλλά απάντηση δεν βρίσκω. Με ταλανίζει σαν προοπτική, σαν ιδέα, σαν εξέλιξη και διέξοδος, σαν ονειρική πραγματικότητα και στόχος αλλά ό,τι και αν προσπαθήσω να βάλω στην εξίσωση, όποιες παραμέτρους και αν επιλέξω να μετρήσω, πάντα μ' ένα ακυρωτικό τρόπο καταλήγει μηδενικό το αποτέλεσμα. Κι η αλήθεια είναι ότι έχω αρχίσει και τρομοκρατούμαι, κλονίζομαι, θεωρώ ότι έχω πάρει τα πράγματα, για να μην πω τη ζωή μου ολόκληρη, λάθος.
Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να φανταστώ. Αν οι συνθήκες το επέτρεπαν και γίνονταν ιδανικές, αν όλα γύρω μου συνηγορούσαν και προσυπέγραφαν τις δικές μου σκέψεις. Αν μπορούσα να πραγματοποιήσω μία επιθυμία, αν είχα τη δυνατότητα να υλοποιήσω ένα σκοπό, να αποκτήσω ένα ζητούμενο, ποιο θα ήταν αυτό; Τι θα θελα ακόμα να κάνω; Τι θα θελα να πετύχω, τι να κερδίσω; Πώς θα λαχταρούσα να γίνω, πού να βρεθώ, τι να αισθανθώ; Τι έμεινε να ολοκληρωθεί που έχω αφήσει πίσω, ποιος ρόλος που δεν σκέφτηκα ή δεν πρόλαβα, δεν μου έτυχε, δεν προσπάθησα; Τι έχω αφήσει ανείπωτο; Ποια δουλειά δεν έκανα και θα 'θελα να κάνω, ποιον έρωτα δεν εξάντλησα και θα 'θελα να επιστρέψω για να στύψω, ποιο συναίσθημα απόλαυσα περισσότερο και θα 'θελα να επαναλάβω, να μεγενθύνω να αδράξω; Ποια θέση καινούρια να καλύψω, σε ποια εικόνα να χωρέσω, σε τι έργο να πρωταγωνιστήσω; Χωρίς περιορισμό, χωρίς δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις. Χωρίς αυτολογοκρισία και χαλινάρι. Αν αφήσω το Υπερεγώ ελεύθερο και ανεξέλεγκτο να αλωνίσει και να απαιτήσει.
Και δεν έχω απάντηση. Δεν υπάρχει τίποτα που να λαχταρώ. Κι όχι γιατί χόρτασα.
Έχω κατεύθυνση, βλέπω το δρόμο, έχω εφόδια και αποσκευές – κάποιες φθαρμένες μάλιστα που αρνούμαι να αποχωριστώ, κάποιες πολύτιμες και χρήσιμες, κάποιες λειτουργικές και κάποιες δυσανάλογα βαριές – αλλά δεν έχω προορισμό.
Δεν έχω όνειρο. Κι ανακαλύπτω ή παριστάνω την έκπληκτη ότι ανακαλύπτω, ότι ουδέποτε είχα. Προχωρούσα πάντα σχεδόν στα τυφλά. Ψηλαφιστά, κάπως αβέβαια, ποτέ βάση πλάνου. Ποτέ με πρόγραμμα ή στρατηγική. Ποτέ υπολογισμένα ή καν προσεκτικά. Χωρίς σχέδιο, ή χάρτη. Για τη διαδρομή μόνο, για το ταξίδι αλλά όχι συνειδητοποιημένα. Μάλλον φοβικά.
Άναρχα πήγαινα πάντα θα λεγα, κι ας με νόμιζα πολύ συντηρητική και μετρημένη. Όπως τύχει. Γιατί η αλήθεια είναι ότι τύχαινε, έβγαινε, προέκυπτε. Γιατί οι συγκυρίες έφερναν στο δρόμο μου τις εναλλακτικές. Γιατί κοινωνικά κάλυπτα αυτά που αναμένονταν από μένα με το παραπάνω και η ικανοποίηση ότι πληρούσα τις προϋποθέσεις, ότι εντυπωσίαζα με το αποτέλεσμα και σχολιαζόμουν στις ατζέντες των άλλων θετικά, ζύγιζε περισσότερο απ' το αν πραγματικά η επιτυχία μετρούσε στη δική μου λίστα ή στων αλλωνών. Ευχαριστημένοι οι τρίτοι, οι έξω, πολύ χαρούμενη εγώ. Εξ' αντανακλάσεως. Χωρίς δική μου αξιολόγηση. Κι έτσι μάλλον έμαθα να μην αναρωτιέμαι και να μην ζητάω. Άμα δεν ζητάς, άμα δεν σχεδιάζεις, άμα δε θες να φτάσεις κάπου συγκεκριμένα, δεν σε πτοούν οι καθυστερήσεις και τα πισωγυρίσματα. Ερμηνεύω εκ του αποτελέσματος.
Τώρα καταλαβαίνω γιατί πάντα θεωρούσα ανεδαφική την ερώτηση που μου 'καναν σε συνεντεύξεις επαγγελματικές, τι θα θελα να έχω πετύχει στα επόμενα πέντε χρόνια. Γιατί το 'βλεπα παγιδευτικό, περιοριστικό και άδικο να πρέπει να ξέρω που θέλω να πάω.
Γιατί άμα δεν έχεις συγκεκριμένο σταθμό άφιξης, κάθε στάση μετράει σαν κέρδος, σαν θρίαμβος.
Με ξεγελάω φαίνεται δεκαετίες τώρα. Να πιστεύω ότι κάποια στιγμή ως δια μαγείας, χωρίς παίδεμα και προσπάθεια θα ξεδιπλωθεί μπροστά μου ο ιδανικός χάρτης σαν κάτι παιδικά επιτραπέζια. Που θα 'ναι το δικό μου όνειρο. Θα αποτυπώνει το δικό μου εντυπωσιακό στόχο που θα αποκαλύπτεται ξεκάθαρα και εντυπωσιακά.Θριαμβευτικά. Και θα 'χει και θησαυρούς και διαδικασίες και κυρίως οδηγίες. Δε θα συμβεί.
Τα όνειρα, ανακαλύπτω, θέλουν συμμετοχή. Απαιτούν εγρήγορση για να σχηματιστούν, προσοχή μεγάλη, επαγρύπνηση, σταχυολόγηση συναισθημάτων, εμπειριών και σχέσεων. Ισορροπίες ψυχής και μυαλού. Ζητούν παρατηρητικότητα, ωμή ειλικρίνεια, και αυτοκριτική για να πάρουν διαστάσεις τέτοιες μέσα μας που θα μας σπρώξουν, θα μας υποχρεώσουν σχεδόν να μην ανασαίνουμε αν δεν τα υλοποιήσουμε. Τα όνειρα δεν σχηματίζονται ερήμην μας, ανεξάρτητα και αυθαίρετα. Σαν ψηφιδωτά λειτουργούν που με επιμέλεια και ακρίβεια απορροφούν μικρά κομματάκια προσωπικότητας, ικανότητας και αντοχής. Κι όταν πάρουν μορφή, αποκαλύπτονται και δίνουν νόημα.
Κι εγώ γυρνάω να το πιάσω απ' την αρχή. Κι ας το φοβάμαι τόσο.
