Ε λοιπόν εμένα μ' αρέσει. Και μ' αρέσει πολύ.
Λυπάμαι αν θα απογοητεύσω τους πολιτικά ορθούς στο λόγο και την τακτική, αυστηρά οριοθετημένους και αυτοπειθαρχημένους, ατσαλάκωτους συνομηλίκους μου, αλλά εμένα η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου μ' ενθουσιάζει. Με κινητοποιεί, με εξιτάρει, με γοητεύει. Τρελαίνομαι!
Με τρελαίνει η κοσμογονική απλότητα μίας ιδέας, που περιτυλιγμένη σε στραφταλιζέ χαρτί, παίρνει γιγαντιαίες διαστάσεις και αγγίζει και αφορά την απόλυτα οικουμενική και ταυτόχρονα αυστηρά προσωπική και προσωποποιημένη εμπειρία. Τον έρωτα.
Καθόλου δεν με πειράζει που συνοδεύεται από σοκολατάκια, μπαλόνια, αρκουδάκια και καρδιές από κάθε πιθανό και απίθανο υλικό.
Επ' ουδενί δε με απωθεί το ότι γεμίζουν τα Μέσα από διαφημίσεις γλυκερές και πανομοιότυπες με προτάσεις δώρων και προτεινόμενων εκπλήξεων που η δημιουργικότητα και η πρωτοτυπία τους εξαντλείται στις …αποχρώσεις του κόκκινου.
Με τίποτα δεν βαριέμαι τις ξένες ταινίες σχέσεων αμφίβολης πολυπλοκότητας σεναρίου που δεσπόζουν στα προγράμματα των καναλιών αυτή την περίοδο, με επιμύθιο πάντα ότι ο έρωτας όλα τα ξεπερνάει.
Απολαμβάνω την υποβόσκουσα πίεση έκφρασης συναισθημάτων σε ορισμένο χρονικό διάστημα.
Το βρίσκω προκλητικά ιδιαίτερο και για πολλά ζευγάρια επιτακτικά αναγκαίο και κατά συνέπεια ανακουφιστικό και λυτρωτικό ακριβώς γιατί πυροδοτείται από εξωγενείς παράγοντες.
Με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη μέσα στην αδυσώπητη καθημερινότητα να υπάρχει η αφορμή να σταματήσω να σκεφτώ, να θυμηθώ, να αξιολογήσω, να κοιτάξω και να πλησιάσω σε έννοιες και συναισθήματα που με το καιρό έχουν γίνει κι αυτά μέρος της λίστας προϋποθέσεων για να σχηματιστεί η σωστή εικόνα.
Ναι, είμαι ερωτευμένη. Τσεκ.
Ναι, αισθάνομαι συντροφικότητα. Τσεκ.
Ναι, έχω ικανοποιητική σεξουαλική ζωή. Τσεκ.
Ναι, ο έρωτας έχει μετουσιωθεί σε αγάπη. Τσεκ.
Ναι, επικοινωνώ στο σύντροφό μου τις σκέψεις μου. Τσεκ.
Ναι, μιλάω για το θυμό μου, τσεκ.
Μ' αρέσει η «πλαστικοποιημένη» γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου γιατί παραδόξως με απομακρύνει έστω και για λίγο απ το εγχειρίδιο που εμείς η γενιά της βεβιασμένης και αέναης ανάλυσης συναισθημάτων, ακολουθούμε συνειδητά ή μη. Με πάει στην εποχή που ο έρωτας και όλα γύρω από αυτόν ήταν υπόσχεση, εξέλιξη, μεταμόρφωση και όχι ωραιοποιημένο κομμάτι βιογραφικού σημειώματος. Τότε που μπορούσες να πειραματιστείς αυθόρμητα, απερίσκεπτα χωρίς δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις. Που η διαφορετικότητα ήταν ειλικρινής, ωμή ακόμα, αναζήτηση εγκεφαλικής και σωματικής ηδονής και όχι καταναγκαστική καταγραφή υπεροχής. Τότε που ελπίζαμε ότι ο έρωτας είναι σύμπαν ολόκληρο, άγραφο, απέραντο και απόλυτα φιλόξενο. Και θα μας αλλάξει τη ζωή.
Μας την άλλαξε. Και τον θεωρήσαμε δεδομένο, απτό και ελεγχόμενο.
Λάθος.
Τώρα πια είμαι σε θέση να γνωρίζω, να καταλαβαίνω, κι ας ξεχνιέμαι κατά καιρούς, κι ας επιλέγω πιο συχνά την ευθεία γραμμή του θανατηφόρου ερωτικά βολέματος.
Ο έρωτας είναι υγρός και ασχημάτιστος. Ρευστός. Είναι μαζί χειμαρρώδης και επικίνδυνος. Ορμητικός. Είναι επώδυνος και βίαιος. Είναι ανάλγητος, σκληρός. Και παράλληλα ελιξήριο. Είναι ανάσα και ασφυξία, επίθεση και άτακτη υποχώρηση. Είναι απέραντο κενό και θηλιά. Είναι αβεβαιότητα, ανασφάλεια, αφαίρεση και μοναξιά. Είναι άκρατος εγωισμός χωρίς ούτε ένα ψήγμα γενναιοδωρίας. Είναι τα δικά σου δικά μου. Είναι φασαρία, αταξία, άγχος και αδικία κατάφωρη. Είναι ακύρωση της αξιοπρέπειας και ξέσκισμα αυτοεκτίμησης. Κι όμως αυτοδιάθεση. Είναι θυμικό κι ανικανοποίητο υποσυνείδητο. Είναι στιγμιαία παντοδυναμία. Πανάκεια.
Είναι να κερδίζεις, χαμένη και άδεια. Είναι να κοιτάς και να αναρωτιέσαι ο άλλος τι βλέπει. Να βουλιάζεις και να βρίσκεσαι στον αέρα. Να αισθάνεσαι κομμένη, μισή, λειψή κι όμως να μη χωράς. Να επιμένεις υποχωρώντας, να ζηλεύεις παραχωρώντας, να εξοργίζεσαι γαληνεύοντας.
Ο έρωτας γίνεται με τα χρόνια νόμισμα ζωής και κάπου εκεί στη μέση όταν φτάνεις, σου μετρά στις οικονομίες σου τι έχεις από αντοχές, απωθημένα, ανάγκες, ανικανοποίητα, λαχτάρες και φτερουγίσματα. Τι κατάφερες από κομμένες ανάσες, αγωνίες, ξενύχτια, κλάματα, τσιγάρα και άδεια μπουκάλια. Μετρά με μηνύματα αναπάντητα, τραγούδια χιλιοπαιγμένα, ημερολόγια σαν εφηβικά και χαρτομάντιλα.
Και πριμοδοτεί.
Εκείνες τις αγκαλιές πριν ακριβώς ανοίξουν τα μάτια το πρωί.
Η ζωή, πιστεύω ακράδαντα, κλείνει, όταν συνειδητοποιείς ότι δεν θα έχεις την ευκαιρία να ερωτευτείς ξανά, ανεξαρτήτως ηλικίας, επιθυμίας, διάθεσης, κατάστασης και κοινωνικών παραμέτρων. Όταν δεν θα υπάρχει πια η πιθανότητα. Υποθετικά ακόμα, δυνητικά, αβέβαια.
Κι αν συχνά, πολύ συχνότερα όσο περνάνε τα χρόνια, χρειάζομαι μία γυαλιστερή, εμπορική, αισθητικά αμφίβολη αλλά πολύ ευχάριστη γιορτή για να με ταρακουνήσει και να με ξεβολέψει , τότε απλώς την καλοδέχομαι και την απολαμβάνω.
