Στα μέσα περίπου του πρώτου μήνα του καινούριου χρόνου, κάθε καινούριου χρόνου, αρχίζει πάντα να με τρώει η αμφιβολία, τα ερωτηματικά, οι γκρίζες σκέψεις και η αβεβαιότητα. Με ακρίβεια ανατριχιαστική, τις ίδιες μέρες κάθε Ιανουάριο, τα τελευταία 15 τουλάχιστον χρόνια, ξυπνάω με διαφορετική γεύση. Στυφή κάπως.
Είναι οι μέρες που ξεθωριάζει σταδιακά αυτή η ευφορία της θεόσταλτης και εξωγενώς προερχόμενης και ελεγχόμενης μεγάλης αλλαγής, μετριάζεται η ψευδαίσθηση του αυτόνομου, άσπιλου ξεκινήματος κι έρχεται κοινότυπη η συνειδητοποίηση ότι το καινούριο, άγραφο ημερολόγιο με τις κριτσανιστές σελίδες, δεν είναι, για άλλη μία φορά, τίποτα παραπάνω από μία σύμβαση.
Μία συμφωνία να προσποιηθούμε πως κλείνουμε ένα κύκλο αφήνοντας βολικά πίσω αυτά που βάρυναν, κοιτώντας νοσταλγικά και τρυφερά αυτά - τα λίγα συνήθως - που κέρδισαν το θετικό πρόσημο, και προχωράμε δήθεν σ' έναν καινούριο, αμόλυντο, γοητευτικά άγνωστο, λαχταριστά πολλά υποσχόμενο.
Είναι τόσο ανακουφιστική άλλωστε η άφεση που προσφέρει η 31η κάθε Δεκέμβρη, τόσο κατευναστική η επιλεκτική λήθη της αντίστροφης μέτρησης λίγο πριν εκείνα τα μεσάνυχτα με τα πυροτεχνήματα. Πώς να αντισταθείς; Κι ύστερα, η στιγμιαία σχεδόν, μεθυστικά απολαυστική αίσθηση της παντοδυναμίας. Χωρίς λογική, χωρίς περιορισμό. Όλα μπορούν να γίνουν, όλα να διορθωθούν. Μπορείς να παραστήσεις όποιον χαρακτήρα επιθυμείς, να ενσαρκώσεις όποιον ήρωα ονειρεύτηκες, να γίνεις επιτέλους η καλύτερη εκδοχή του δικού σου εαυτού. Έτσι δε λένε τα εγχειρίδια αυτοενίσχυσης; Ότι μπορείς, αν το θέλεις. Δεν το μπόρεσα ποτέ!
Ίσως λοιπόν οι από μηχανής καλές νεράιδες και Θεοί της νέας χρονιάς να με πείσουν αυτή τη φορά ότι μπορώ να γίνω η καλύτερη εκδοχή του δικού μου εαυτού. Με σαφή την υπόνοια, το υπονοούμενο, ότι μέχρι τώρα πάντως – και μιλάμε για αρκετές ομολογουμένως Πρωτοχρονιές – δεν τα κατάφερα. Αλλιώς γιατί θα αγωνιούσα να ξυπνήσω το πρώτο πρωί να αφουγκραστώ αν και σε τι αισθάνομαι αναγεννημένη, δυνατή, αποφασισμένη, σίγουρη, αισιόδοξη, έτοιμη. Αν έχει έρθει η επιφοίτηση που θα σκιαγραφήσει τη νέα εικόνα μου. Και δεν είχε έρθει.
Μεταξύ μας – κι ας μελετάω στα μουλωχτά με ευλάβεια κάθε μελλοντολογική ανάλυση, μέχρι και σήμερα αυτή η πεποίθηση ότι η σαρωτική και ελαφρώς παραμυθένια μαγική αλλαγή είναι ήδη μέσα μου, δεν έχει προκύψει ποτέ. Και νιώθω λειψή κάπως, χαλασμένη.
Συμβαίνει δε το εξαιρετικά παράδοξο, όσο περνάει ο κάθε Ιανουάριος, όσο σβήνονται οι πρώτες ανυπέρβλητα καθαρές μέρες απ' το ημερολόγιο, να αναπολώ πράγματα, συνήθειες και εξαρτήσεις που είχα επιλέξει να κλείσω στο προηγούμενο κεφάλαιο. Κι να αισθάνομαι γυμνή χωρίς τις βολικές επαναλήψεις λανθασμένων αλλά τόσο οικείων πρακτικών και ξεπερασμένων, αλλά τόσο γνώριμων μηχανισμών άμυνας και στείρας ενδεχομένως επιβίωσης. Μόνη, χωρίς αυτούς που απέκλεισα ως τοξικούς, προβληματικούς, παρασιτικούς και υποσχέθηκα στην έκρηξη αδρεναλίνης των γιορτών ότι θα απαγορεύσω ρητά να απορροφήσουν την ενέργεια και το συναίσθημά μου ξανά.
Συνήθως, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, μου δίνω περιθώριο τον πρώτο μήνα του χρόνου να αποφασίσω, κάπως μουδιασμένα είναι η αλήθεια, να επιστρέψω ακόμα και σε εκείνα που αποδεδειγμένα δεν αποδίδουν, αλλά απολαμβάνω να διαχειρίζομαι λίγο βαριεστημένα, βασισμένη στην εσωτερική κοροϊδία πλέον, ότι αυτή τη φορά θα έχουν άλλη κατάληξη. Μέχρι σήμερα δεν είχαν. Και δεν προσποιούμαι την αφελώς έκπληκτη. Γιατί με πείθω και την ίδια ότι είμαι.
Φέτος αισθάνομαι λιγότερο έτοιμη από ποτέ να αλλάξω. Η εσωτερική μου αντίσταση, με απέτρεψε ακόμα και από νοητή λίστα με στόχους.
Αυτό έρχομαι να καταθέσω σήμερα, για πρώτη φορά, προσπαθώντας να κατατάξω αυτή την συνθήκη ως ωριμότητα ή συνειδητοποίηση και όχι ως αδυναμία και αποτυχία.
Κατέληξα. Αποφάσισα. Στα μέσα του πρώτου μήνα του εμβληματικού 2020. Που κάποτε φανταζόμουν ότι στο κατώφλι του, θα ήμουν άλλη.
Δε θέλω πια να γίνω άλλη. Ούτε καλύτερη, ούτε χειρότερη. Θέλω να είμαι εγώ, όπως έφτασα με πολύ κόπο, αγώνα, πόνο, απώλειες, κέρδη, ανασφάλειες, αγάπη, στήριξη, τύχη να γίνω μέχρι σήμερα.
Δεν λαχταράω φέτος να αλλάξω. Όχι πια.
Θέλω να γαληνέψω. Να αποδεχτώ, να καταλάβω, να γίνω λειτουργική επιτέλους μέσα από τα βάρη, τα λάθη, τα ελαττώματά μου. Να προχωρήσω, ακριβώς γιατί δεν θα το επιδιώξω. Ασυναίσθητα, ενστικτωδώς και αβασάνιστα. Να μην κυνηγάω. Να μην μου επιβάλλω λίστες, καταστάσεις, βαθμολογίες και αξιολογήσεις. Να μην λαχανιάζω για να πληρώ τις προϋποθέσεις. Να μην σβήνω τις μέρες που δεν ανέβηκα σε εσωτερικό βάθρο αντοχής και επιτυχίας. Να μην κλείνω το φως όταν δεν μ' αρέσει να βλέπω στον καθρέφτη. Να μ' αρέσει πιο συχνά αυτό που βλέπω στον καθρέφτη.
Να επιβραδύνω. Να απολαύσω. Να συγχωρήσω.
15 Ιανουαρίου 2020...Να πάρω ανάσα.
