Ζηλεύω. Αν θέλω να είμαι ειλικρινής, με τον εαυτό μου κυρίως, πρέπει να το παραδεχτώ ότι υπάρχουν στιγμές, περίοδοι, περιστάσεις που ζηλεύω. Όχι συνεχόμενα. Σε κύματα. Αισθάνομαι κενό, αισθάνομαι απουσία, μία ανεπαίσθητη θλίψη, ακόμα και αδικία. Δεν ήταν έτσι σχεδιασμένα τα πράγματα, λέω. Δεν τα φανταζόμουν ακριβώς στο σχήμα και τη μορφή που τελικά πήραν, στον τρόπο που εξελίχτηκαν, στην κατεύθυνση που ακολούθησαν.
Και θυμώνω κιόλας, εξοργίζομαι. Με όλους.
Με τη δουλειά που με σαγήνευσε και μ' έκανε να νιώθω παντοδύναμη και αυτάρκης, με την καριέρα που με προσδιόρισε και βάλθηκα να γυρίζω γαϊτανάκι γύρω απ΄ την αίσθηση ταυτότητας που μου χάρισε, με τους άντρες που δε στάθηκαν γενναιόδωροι συναισθηματικά ώστε να αφεθώ, με τους γονείς που θεοποίησαν την αξία της αυτονομίας, την ανεξαρτησίας.
Με όλα. Το χρόνο που δεν προειδοποιούσε περνώντας αλλά κορόιδευε ως αστείρευτος, τα στερεότυπα που έγιναν ρευστά και πολύ ανεκτικά και δεν πίεζαν, την εμφάνιση που καθυστέρησε να δείξει τρωτή, την οικογένεια που ξεχείλωσε το διάστημα που με ήθελε το παιδί της.
Και δεν έκανα δικό μου παιδί.
Και τα βάζω με όλους εκτός από μένα. Ανώδυνο άλλωστε, βατό, αποδεκτό.
Οι συνθήκες, τα δεδομένα, η ζωή που δεν δημιούργησε από μόνη της μαγικά και αυθαίρετα τις προϋποθέσεις ώστε απλώς να συμβεί. Ακόμα και ερήμην μου. Να πάρει την απόφαση, το ρίσκο, την ευθύνη για μένα. Να τα φέρει κάπως. Να τα προσφέρει. Κι εγώ πειθήνια να ακολουθήσω.
Πόσο μ' ανακουφίζει να κρύβομαι πίσω απ αυτή τη διαδικασία, αυτή τη σκέψη, την ιστορία.
Είναι ψεύτικη όμως, φτιαχτή.
Μέσα στα χρόνια επέλεξα, κυνήγησα, διεκδίκησα συντρόφους που εξ' ορισμού δεν θα μου παρείχαν την γαλήνη και την σταθερότητα για να προχωρήσω σε επόμενα βήματα. Το γνώριζα. Το διάλεξα. Με προκαλούσε, μ' ενθουσίαζε και ας ισχυριζόμουν ότι θα προτιμούσα το ήρεμο και το αναμενόμενο. Ακόμα και στα χειροπιαστά αδιέξοδα, δεν έκανα πίσω. Με τρέλαινε το δύστοκο, το εμφανώς ακατάλληλο. Ζωή μου 'δινε. Ακόμα μου δίνει. Κι ας στερεί περιθώρια.
Την εκδανίκευσα την δουλειά μου, την φόρεσα φυλαχτό, ασπίδα, ελιξήριο. Μέθυσα απ' τον έλεγχο, την πνευματική δύναμη , την αναγνώριση, την αποδοχή. Την αγάπησα. Την αγαπάω. Βαθειά. Δεν μου το επέβαλε κανείς, δεν μου το ζήτησε κάν. Εγώ το προτίμησα, το ακολούθησα, το μεγένθυνα.
Απόλαυσα να παραμένω μέχρι τα 40 εξαρτώμενη από μία οικογένεια που τα παρείχε όλα. Ασφάλεια, θαλπωρή, προστασία υλική και συναισθηματική, δικαίωμα στην ανωριμότητα, τα κακομαθημένα ξεσπάσματα και τα λάθη. Όλα έτοιμα, όλα λυμμένα, τακτοποιημένα, εύκολα. Ένα παιδί θα μου στερούσε το ρόλο του κοριτσιού «Πήτερ Παν», θα με μεγάλωνε, θα με σοβάρευε.
Μαγεύτηκα με την έννοια του αέναου χρόνου. Που μου 'δινε την αίσθηση ότι κάποια στιγμή αργότερα, πιο πέρα, όταν θα είμαι πιο έτοιμη, κατασταλαγμένη, πιο δυνατή, πιο οικονομικά στέρεα, πιο συναισθηματικά καλυμμένη, πιο επαγγελματικά χορτασμένη, πιο ώριμη, πιο αξιακά σχηματισμένη, πιο γενναία απέναντι στο μόνιμο, γαλήνια απέναντι στην ενδεχόμενη ερωτικά ευθεία γραμμή, θα μπορώ.
Ναι κάποιες στιγμές ζηλεύω. Όχι αυτά που βλέπω γύρω μου, όχι τους άλλους. Ζηλέυω την δική μου εκδοχή της οικογένειας, της άγκυρας. Αυτό που θα μπορούσα να είμαι.
Κάποιες φορές θυμώνω. Γι αυτό που πιθανότατα δεν θα βιώσω. Γιατί κατευθύνθηκα χωρίς δεύτερες σκέψεις σ' αυτό που είμαι.
Τις πιο πολλές στιγμές όμως το αποδέχομαι. Όχι σκωπτικά ούτε διστακτικά, υποχρεωτικά. Με καμάρι, με περηφάνεια, με γέμισμα ψυχής. Για τη δύναμη να με καταλάβω, να μου επιτρέψω τις επιλογές, να μου αναγνωρίσω την ελευθερία, να τη γευτώ. Να τη διασκεδάσω.
Δεν είναι άσπρο ή μαύρο, σωστό ή λάθος, ηθικό ή ανήθικο, κοινωνικά ορθό ή απαγορευμένο, ό,τι κι αν έχουμε επιλέξει. Και δικαιούμαστε αμφιβολίες, και πισωγυρίσματα, και αμφιταλάντευση και φόβο και απελπισία ακόμη. Όσο δικαιούμαστε ενθουσιασμό και ικανοποίηση, πληρότητα και αυταρέσκεια και δικαίωση, και επιβεβαίωση και χαρά.
Ναι καμιά φορά ζηλεύω αυτό που θα μπορούσα να είμαι. Αλλά αποφάσισα, το πρόσημο όταν ζυγίζω τις επιλογές, να είναι μόνο θετικό.
Περιμένω τα μηνύματά σου στο gagakikaterina@gmail.com
