Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν σημάδια.
Αν με κάποιο τρόπο προειδοποιούμαστε άμεσα, έμμεσα, γκρίζα, ανεπαίσθητα , φωναχτά, ή υπόγεια ότι πλησιάζει η περίοδος, η στιγμή που νομοτελειακά θα κάνουμε λάθος. Λάθος αντίληψης, λάθος επιλογής, άγνοιας, εμπιστοσύνης, ηλιθιότητας, αισθητικής. Μεγάλο λάθος.
Αν χτυπάνε καμπανάκια, δημιουργούνται προαισθήματα, εντείνεται αυτή η πίεση, ο κόμπος στο στομάχι που φωνάζει να κοντοσταθείς, να προσέξεις, να μαζευτείς.
Σκέφτομαι αν αντιλαμβάνεσαι όταν κοχλάζει το ένστικτο, καίει. Και όταν οι ερμηνείες που του δίνεις, οι λόγοι που του αποδίδεις δεν μπορούν να το κατευνάσουν. Αγωνιάς τότε; Ανησυχείς; Φοβάσαι; Διστάζεις; Μπορεί, αλλά το αγνοείς και προχωράς. Γρήγορα, υπερβολικά γρήγορα. Ακυρωτικά κουρασμένα. Χωρίς επαρκή όραση αλλά με πολύ πείσμα και την ψευδαίσθηση ότι λίγο ακόμα και θα βρεις την ευκαιρία να σταματήσεις.
Τα σημάδια υπάρχουν. Και ζωή είναι να τα προσπερνάμε.
Τα λάθη έρχονται όταν μας ξεπερνάμε.
Όταν αγνοούμε τα όριά μας και συνεχίζουμε.
Όταν αναγνωρίζουμε τις ενδείξεις και τις σπρώχνουμε ανόητα στο πλάι.
Όταν κοροϊδεύουμε τη φωνή μέσα μας σαν υπερβολική ανασφάλεια, αβεβαιότητα, αναποφασιστικότητα, που οφείλαμε να έχουμε ξεριζώσει ωριμάζοντας. Όταν δεν προλαβαίνουμε να σταματήσουμε να σκεφτούμε, να κρίνουμε . Όταν γινόμαστε αγνώμονες θεωρώντας τα συναισθηματικά κεκτημένα ακλόνητα, τους ανθρώπους μας εσαεί παρόντες, ή και σκληροί ακόμα, υπολογίζοντας το χρόνο άπλετο μπροστά μας.
Τα λάθη έρχονται και μας τραβάνε το χαλί όταν νομίζουμε ότι πατάμε γερά. Όταν αισθανόμαστε παντοδύναμοι να τα προλάβουμε. Όταν παρεκκλίνουμε απ' τις οδηγίες γιατί τις θεωρούμε ξεπερασμένες και περιοριστικές. Όταν συνδυάζουμε τα ασυνδύαστα και μας πιέζουμε βεβιασμένα.
Δεν έχουν πρόθεση. Τουλάχιστον όχι στον δικό μου κώδικα τιμής. Αν είχαν πρόθεση, δεν θα ήταν λάθη.
Έχουν άγνοια, και φόβο πολύ, μήπως δεν ανήκεις, μήπως δε συμμετέχεις, δε σ' αγαπάνε, δε σε παίζουνε, δε σε υπολογίζουν. Έχουν θόλωμα στην καρδιά, βομβαρδισμό στο μυαλό, άδειασμα και παγωνιά. Και αυτή την απόλυτη συναισθηματική ακύρωση που φέρνει η απογοήτευση απέναντι στον εαυτό μας πρώτα απ όλα. Να μη σε συγχωρείς. Να μη θες να σε ακούσεις.
Θεέ μου πόσο άγριο να μην αντέχεις να σε κουβαλάς. Δε συγκρίνεται με καμία εξωγενή απόρριψη και αποκλεισμό.
Τα λάθη, τα μεγάλα λάθη , μαλακώνουν αργά, σταδιακά με τις συγνώμες. Καρδιάς, μυαλού, ουσίας και πράξης. Όχι λόγου, πίεσης και εξαναγκασμού, ούτε φαίνεσθαι. Κι ας απαιτούνται. Κι ας εκβιάζονται.
Εσύ να τις αποδεχθείς πρώτα, πριν τις ζητήσεις. Στρογγυλεύουν με την ευθύνη, τη δύναμη και την επαναφορά. Την επαναφορά στην πραγματική, ουσιαστική διάσταση και τη δράση. Την πράξη, τη δραστηριότητα. Αυτά που σε κάνουν εσύ. Την αθέατη προσφορά. Την προσωπικότητα και το χαρακτήρα σου.
Οι συγνώμες, να θυμάσαι, αλλοιώνονται με τις δικαιολογίες, μπασταρδεύουν, ξεθωριάζουν. Υπόσταση να έχουν σε σένα και για σένα ώστε να λειτουργούν πυξίδα για να προχωρήσεις. Όπως μάθαμε από παιδιά.
Πόσα μαθαίνω.
Όψιμα κι όμως βίαια και απότομα. Να μπορούσα να τα μεταφέρω, να τα δείξω, να τα μεταδώσω. Είναι πολυτέλεια νόμιζα να μην έχεις πέσει αρκετά, να έχεις αποφύγει κακοτοπιές, να έχεις αριστοτεχνικά αποσυρθεί απ τις δύστοκες συνθήκες. Σχεδόν εμμονικά να έχεις αποφύγει τα ερωτηματικά. Και να περηφανεύεσαι γι αυτό. Λάθος. Η ζωή νομοτελειακά, θα το ξαναπώ, απαιτεί και επιβάλει και τις πτώσεις για να πετύχει την ισορροπία.
Η ζωή μέσα σου, όχι κάπου αυτόνομα, μακρινά και αποστασιοποιημένα. Όσο πιο έγκαιρα, τόσο πιο μαλακά. Όσο πιο γνωστικά συνειδητοποιημένα, τόσο πιο λειτουργικά.
Είναι παγίδα, απόγνωση και αποπροσανατολισμός, να σε απογοητεύεις ώριμη πια. Ακόμη και για λίγο να σε προδίδεις .
Αλλά πανάκεια. Και δύναμη μεγάλη.
