Πρόστυχο πράγμα ο χρόνος που περνάει. Άτιμο, ανέντιμο.
Τον σέβομαι, τον μετράω, τον υπολογίζω αλλά τον έχω απέναντι. Εχθρό. Ξεκάθαρα. Δεν κρύβομαι, δεν τον μαλακώνω, δεν προσπαθώ να τον ξορκίσω. Τον αποδέχτηκα απλώς και επιχειρώ να τον ελέγξω.
Σκέφτομαι ότι μέσα σ’ αυτά τα κείμενα πρέπει να μιλάω γι’ αυτά που κατάφερα, που ξεπέρασα, όσα διεκδίκησα και κέρδισα. Στη χειρότερη, να αναγνωρίζω αυτά που έμαθα όταν έπεφτα. Σαν εγχειρίδιο κάπως, σαν manual στρατηγικής και συμπεριφοράς, σαν λυσάρι.
Αλλά δε μπορώ να συγκρατηθώ.
Θέλω να πω γι’ αυτά που φοβάμαι.
Που τα κρύβω κάτω απ’ το χαλί και τρέχω να προλάβω να αισθανθώ σημαντική και ικανή, κι όταν γυρίσω είναι ακόμα εκεί, ενδεχομένως και μεγαλύτερα. Σαν τον χρόνο.
Κανείς δεν τον αγαπάει το χρόνο, κι ας υποστηρίζει το αντίθετο. Είναι ύπουλος και πονηρός. Γιατί δείχνει σοφός, επουλωτικός. Και κυρίως ατέλειωτος. Γενναιόδωρος ακόμα, παντοδύναμος. Πλασσάρεται σύμμαχος, αρωγός.
Γιατί υπόσχεται γνώση και εμπειρίες και πλούτο και εναλλακτικές. Και δεύτερες, τρίτες προσπάθειες. Και λήθη. Και άφεση. Γιατί μιλάει για όλα αυτά που ονειρευόμαστε να αλλάξουν, να βελτιωθούν, να συγχωρηθούν, και τα δείχνει ιδανικά, και πάνω απ’ όλα χειροπιαστά.
Και μας πετάει το μπαλάκι. Στο χέρι μας είναι, λέει. Μπούρδες.
Συνεχίζει να περνάει.
Είναι στιγμές που ονειρεύομαι ότι σταματάει για λίγο. Παγώνει. Ακόμα και στις κακές εποχές, τις επώδυνες. Και έχω την άνεση να σκεφτώ και να αποφασίσω χωρίς πίεση. Να το απολαύσω το συναίσθημα, ηδονικά σχεδόν, αυτοκαταστροφικά. Όποιο κι αν είναι. Ακόμη και πόνος οξύς, απώλεια, πένθος. Να μην ακούσω ότι ο «χρόνος όλα τα γιατρεύει». Κι αν είναι ευτυχία, ευχαρίστηση, αγκαλιά, αρχή απόλυτου έρωτα, τότε να μείνει έτσι ακίνητος, κι εγώ μαζί. Χωρίς καν ανάσα. Για λίγο ακόμα. Για όσο.
Μπούρδες. Δε γίνεται.
Είναι απάτη ο χρόνος.
Γιατί σε προκαλεί να μεγαλώσεις. Στην αρχή τουλάχιστον. Για να μάθεις περισσότερα, να βιώσεις μεγαλύτερα. Έχεις να περιμένεις εμπειρίες, γνωριμίες, ταξίδια , δουλειές, παιδιά, αγάπες, εικόνες , φιλίες. Να αποκτήσεις δύναμη, πληρότητα, αυτογνωσία, εμφάνιση. Το επόμενο είναι το καλύτερο.
Το επόμενο είναι πάντα πολυαναμενόμενο. Το όνειρό σου στην πιο εξελιγμένη του μορφή. Λαχταριστό. « ¨Οταν μεγαλώσεις, θα καταλάβεις. Οταν μεγαλώσεις θα βγαίνεις. Όταν μεγαλώσεις θα φύγεις απ’ το σπίτι. Όταν μεγαλώσεις θα κάνεις αυτό που θες. Θα ζεις με αυτόν που θες. Θα ζεις εκεί που θες. Όταν μεγαλώσεις θα αποφασίζεις εσύ. Όταν μεγαλώσουν τα παιδιά, θα μπορείς να κάνεις πράγματα για σένα. Όταν ο καιρός περάσει θα μαλακώσει ο πόνος, όποιος πόνος. Με τον καιρό, θα απελευθερωθείς, θα βρεις τον εαυτό σου...»
Μπούρδες.
Έφτασα στο σημείο της διαδρομής που περιμένω ωραιότερα και ακόμα περισσότερα, προγραμματίζω κι άλλα ξεκινήματα, σχεδιάζω μακροπρόθεσμα, αλλά παραδέχομαι ότι τον χρόνο που περνάει, αν θέλω σε εσάς να είμαι ειλικρινής, τον σιχαίνομαι.
Γιατί με πιάνω να κάνω περισσότερες επαναλήψεις για τα ίδια αποτελέσματα. Γιατί γίνανε πιο συχνές οι δικαιολογίες μπροστά στον καθρέφτη. Γιατί κάποια που θεωρούσα ότι προλάβαινα, δεν τα πρόλαβα. Γιατί δείχνω μεγαλύτερη απ’ όσο αισθάνομαι, σοβαρότερη απ’ όσο είμαι. Γιατί δεν έχω δίχτυ ασφαλείας το «όταν θα μεγαλώσω», ούτε το άλλοθι της «πρώτης φοράς».
Γιατί αυτοί που ήταν για μένα σταθερές, γονείς, δάσκαλοι, μέντορες, πυγμαλίωνες, φαίνεται φυσικό να «φεύγουν» σταδιακά, χωρίς να έχει καλυφθεί η ανάγκη μου για προστασία και καθοδήγηση.
Με θυμώνει ο χρόνος, έξαλλη με κάνει. Που με αγγίζει αλλά δεν μπορώ να τον δω. Που μετριέται, υπολογίζεται σα νόμισμα αλλά δεν αποθηκεύεται. Δεν αποταμιεύεται. Να τον φυλάξεις για τα δύσκολα. Ανέντιμη συναλλαγή, μονόπατη. Αλλά την κάνω.
Δεν μεμψιμοιρώ. Γκρινιάζω – όλες μας το κάνουμε – αλλά δεν παραδίνομαι. Τουλάχιστον όχι για πολύ. Ξεχνιέμαι, αφήνομαι, παρασύρομαι αλλά μας γράφω αυτό το κείμενο για να ταρακουνηθώ.
Ο χρόνος δεν έχει υπόσταση, μου θυμίζω, άδειος. Παίρνει διάσταση με αυτά που του δίνουμε, αξία και νόημα με αυτά που του παίρνουμε. Με αυτά που τον γεμίζουμε. Υπάρχει σαν έννοια στο μυαλό μας, οριοθετείται απ’ τις σχέσεις μας, ζωντανεύει απ’ την καθημερινότητά μας. Υπάρχει μόνο όταν μετράει τη ζωή μας. Τουλάχιστον για μένα. Κι έτσι συμφιλιώθηκα. Και συμφωνήσαμε.
Να πηγαίνουμε, από δω και μπρος, παράλληλα κάπως, ισότιμα.
Θα ‘ρθείτε;
Περιμένω τα μηνύματά σου στο gagakikaterina@gmail.com
