Κάθε κορίτσι έχει αδυναμία στον πατέρα της. Όποια πει το αντίθετο, λέει απλώς ψέματα! «Δεν μπορώ να σκεφτώ καμία άλλη ανάγκη στην παιδική ηλικία τόσο δυνατή όσο η πατρική προστασία» είχε πει ο Αυστριακός ψυχίατρος Ζίγκμουντ Φρόυντ. Πόσες αλήθειες άραγε κρύβει μέσα της αυτή η φράση!
Όταν είμαστε παιδιά βλέπουμε τον πατέρα μας ως τον ήρωα της ζωής! Της δικής μας ζωής! Του κόσμου όλου! Εκείνος που πέτυχε τόσα πολλά στη ζωή του (με βάσανα, με χαρές, με αναποδιές αλλά είναι πάντα εκεί, το στήριγμα για όλους) και συνεχίζει να μας χαρίζει δύναμη και ασφάλεια.
Κοιτάζω πίσω (στα χρόνια που πέρασαν όμορφα αλλά και με συναισθηματικά κενά) και σκέφτομαι τον δικό μου, πατέρα.. τον μπαμπά μου! Μου έρχονται στο μυαλό εικόνες και λέξεις που ήθελα να του πω, να του διηγηθώ και απλώς δεν έκανα ποτέ….
Τις στιγμές που μ’ έπαιρνε αγκαλιά και εγώ λάτρευα να χάνομαι μέσα στα χέρια του… (αυτό το κούνια-μπέλα ήταν η ζωή μου όλη όταν ήμουν μικρή!)
Τις στιγμές που ήθελα να με αφήσει να κοιμηθώ λίγο παραπάνω και να μην πάω σχολείο για να κάνουμε μαζί κοπάνα… (ποτέ μόνη μου!)
Τη φράση «κορίτσια ‘σκωθείτε» που πάντα μου την έδινε στα νεύρα…. (δεν έχει φύγει ούτε στιγμή από το μυαλό μου, στ’ αλήθεια μπαμπά!)
Τα χτυποκάρδια μου που σαν τρελή ήθελα να του εκμυστηρευτώ αλλά δεν έβγαζα ποτέ λέξη… (σε κανέναν!).
Τα Σαββατόβραδα που ήθελα να μείνω λίγο παραπάνω με τους φίλους μου και αργούσα να επιστρέψω σπίτι… (τότε που δεν υπήρχαν κινητά και ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσεις με τους δικούς σου ήταν με τηλεκάρτα!).
Τις αξέχαστες στιγμές του καλοκαιριού με τις φίλες μου...
Τις συνωμοσίες με την αδερφή μου και την εκμυστήρευση των πιο τρελών μας ονείρων δίπλα στη θάλασσα...
Τις φοβίες και τα άγχη μου που σαν τρελή προσπαθούσα να κρύψω –γιατί η μικρή είναι πάντα δυνατή και θα τα καταφέρει-!
Τις επιτυχίες και τις αποτυχίες μου στις εξετάσεις… (αυτά τα συναισθήματα που δεν περιγράφονται με λόγια!)
Τις ατελείωτες συζητήσεις με τη μαμά που -σαν από μηχανής θεός- έλεγε ΝΑΙ σε κάθε θέλω μου… ( που στέκεται ακόμα δίπλα μου σαν βράχος και συνεχίζει να λέει ΝΑΙ ακόμη και στα πιο τρελά μου ΘΕΛΩ).
Την απερίγραπτη χαρά μου όταν για πρώτη φορά έβγαλα τα πρώτα μου –δικά μου, ολόδικά μου- λεφτά…
Τα πιο ωραία ταξίδια που έκανα με το πρώτο μου αυτοκίνητο, που όργωνα την Ελλάδα απ΄άκρη σε άκρη, χωρίς να με νοιάζει αν θα βγάλω τη νύχτα ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητο…
Τις φιλίες και τα λάθη που πάντα με στιγμάτιζαν… (κι ακόμα το κάνουν!).
Τη μέρα που παντρεύτηκα και ένιωθα να ενώνουν οι μοίρες και οι ζωές μας με τον άνθρωπο που αγαπώ… (συναισθήματα και στιγμές που ήθελα να μοιραστώ τόσο πολύ μαζί του!).
Εκείνες τις απερίγραπτες στιγμές που έφερα στον κόσμο τα δύο μου αγγελούδια .. (που ήμουν κάθε φορά φοβισμένη αλλά πραγματικά ολοκληρωμένη!).
Τις τραγικές απώλειες αγαπημένων μου προσώπων που δεν μπόρεσα να ξεπεράσω… (ποτέ όμως!).
Τα πρώτα βήματα των παιδιών μου, τις πρώτες τους λέξεις, τα πρώτα τους χάδια, την πρώτη ημέρα στο σχολείο που με κάνουν και δακρύζω από χαρά... (ναι, υπάρχουν και αυτά τα δάκρυα που κυλούν στο πρόσωπό σου από χαρά και υπερηφάνια!).
...τη λέξη «μπαμπά», που 30 χρόνια τώρα δεν έχει ηχήσει από τα χείλη μου!
Συναισθήματα, στιγμές και εικόνες που δεν μπόρεσα ποτέ να του πω! Ούτε θα μπορέσω ποτέ!
Αν μ ακούς μπαμπάς… Σ’ ΑΓΑΠΩ!
Περιμένω τα μηνύματά σου στο n.Sidirokastritou@queen.dpg.gr
