Και να, που βιώνουμε το απόλυτο deja vu! Και ποιος ξέρει πόσα ακόμη θα βιώσουμε...
Εκεί που ελπίζαμε πως το δεύτερο κύμα του κορονοϊού θα μας βρει πιο προετοιμασμένους, πιο έτοιμους και πιο συνειδητοποιημένους, να σου, ξαφνικά που πάλι ο χρόνος παγώνει και βρίσκεσαι γι΄αλλη μια φορά κλεισμένη στο σπίτι σου! Θα μου πεις «δεν ήξερες ότι θα έρθει αυτή η στιγμή;». Ναι, το γνώριζα αλλά βαθιά μέσα μου πίστευα (όπως όλοι μας δηλαδή) πως δε θα είναι το ίδιο. Αρχικά, με τα Δημοτικά σχολεία ανοικτά και κάποια καταστήματα ειδών πρώτης ανάγκης, ήλπιζα πως ο δεύτερος κύκλος θα έρθει πιο ομαλά. Λάθος! Με τα κρούσματα «να κάνουν πάρτι» στην Ελλάδα, μάλλον ο κόσμος που φαντάστηκα ήταν κάπως ουτοπικός.
Πόσο λυπάμαι!
Περπατώ στην αγορά (ναι, είμαι κι εγώ από εκείνες που στέλνουν καθημερινά το Νο6 στο 13033) και μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Κοιτάζω γύρω μου και δε βλέπω ψυχή. Τα στολισμένα εμπορικά καταστήματα, που παραμένουν ανοικτά μόνο για τα super market που βρίσκονται μέσα τους, μοιάζουν σαν εγκαταλελειμμένα τοπία. Σαν χώροι που ετοιμάζονταν για γιορτή αλλά για κάποιο λόγο οι καλεσμένοι τους δε φάνηκαν ποτέ... Έχουν την αύρα της εγκατάλειψης, της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου...
Πόσο λυπάμαι!
Αν αυτό το περιέγραφες πριν από ένα χρόνο θα σε περνούσαν για τρελή!
Και τώρα; Βρισκόμαστε στη δεύτερη εβδομάδα της καραντίνας, με τα Δημοτικά σχολεία κλειστά, την αγορά αποδεκατισμένη, μια τηλεκπαίδευση που δεν ξέρω πραγματικά πώς θα λειτουργήσει, με περιορισμούς στις συναθροίσεις και την κυκλοφορία, με την τηλεργασία στο full, τον καιρό να μη θέλει ακόμη να βάλει τα χειμερινά του και τη μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού στη χώρα μας να έχει στολίσει από αρχές Νοέμβρη! Οι φωτογραφίες από τα στολισμένα με λαμπιόνια Χριστουγεννιάτικα δέντρα δίνουν και παίρνουν στα social media και όλοι αναρωτιόμαστε τι συνέβη και θέλουμε τα Χριστούγεννα να έρθουν πιο νωρίς απ' ό,τι συνήθως.
Είναι μήπως η ανάγκη μας να νιώσουμε μια αλλαγή στην καθημερινότητά μας; Είναι που θέλουμε να φύγει αυτός ο χρόνος όσο το δυνατόν γρηγορότερα; Είναι που θέλουμε να αισθανθούμε το πνεύμα των Χριστουγέννων και να πλημμυρίσει με φως και ελπίδα όλα όσα συμβολίζει; Ίσως...
Για ένα όμως είμαι απόλυτα σίγουρη: πώς όλοι μας αυτή τη στιγμή θέλουμε να φωνάξουμε όσο πιο δυνατά μπορούμε: «Άγιε Βασίλη, μήπως μπορείς να έρθεις πιο νωρίς φέτος;»
