Στα μέσα Αυγούστου και τη στιγμή που ο κορονοϊός είχε αρχίσει να δίνει ξανά σημαντικά σημάδια αύξησης των κρουσμάτων στη χώρα μας, όλοι μιλούσαν για την επιστροφή των παιδιών μας στα σχολεία. Και πολύ λογικό, αν αναλογιστείς πως θα έπρεπε να ζήσουμε σε επανάληψη μια νέα πραγματικότητα που κανείς από εμάς δεν ήθελε να αντιμετωπίσει.
Βλέπαμε τον κίνδυνο να πλησιάζει ξανά και όλοι οι γονείς ήμασταν «στα κάγκελα». Το Υπουργείο Παιδείας έδινε σιγά σιγά -άτυπα στην αρχή- πληροφορίες για το πώς θα πρέπει είναι η καθημερινότητα των παιδιών μας στο σχολείο και αυτό που όλοι οι γονείς αναρωτιόντουσαν ήταν τι θα γίνει με τις μάσκες. Το θυμάσαι; Μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα -δια στόματος Νίκης Κεραμέως- ότι τα παιδιά θα πρέπει υποχρεωτικά να φορούν μάσκα όση ώρα βρίσκονται μέσα στην τάξη, υπήρχε ένας αναβρασμός για το τι πρέπει και τι όχι τελικά για την υγεία των παιδιών μας. Μέχρι που οι ανακοινώσεις ήταν σαφείς και αυτό που αιωρούνταν ως πιθανότητα έγινε κανόνας.
Και τότε ήταν που επικράτησε πανικό! Γονείς αναστατωμένοι, πανικόβλητοι, αγχωμένοι, εξαγριωμένοι, παράλογοι, προκλητικοί, απίθαρχοι... Όλα τα βιώσαμε, είτε δια ζώσης στα σχολεία είτε από τον καναπέ μας παρακολουθώντας ειδήσεις. Γονείς να παρεμποδίζουν άλλα παιδιά να μπουν στα σχολεία, γονείς να στέλνουν με το «έτσι θέλω» τα παιδιά τους στο σχολείο χωρίς μάσκα, γονείς να πιάνονται στα χέρια έξω από τα σχολεία και να κατεβαίνουν με πανό να διαδηλώσουν κατά των κανόνων υγιεινής που έχει επιβάλει το Υπουργείο Παιδείας και Υγείας, γονείς εν εξάλλω... Με την αιτιολογία πως θ' αρρωτήσουν, πως δεν θ΄αντέξουν, πως θα πάθουν αναπνευστικά προβλήματα κι ένα σωρό άλλες αιτιολογίες πολλοί γονείς προδίκαζαν (χωρίς ακόμη καλά καλά τα παιδιά να έχουν «δοκιμάσει» τη μάσκα τους) το τέλος, την καταστροφή!
Και τώρα; Βρισκόμαστε στα τέλη Οκτώβρη και τα παιδιά έχουν ήδη εγκλιματιστεί σε αυτή τη -δύσκολη, χωρίς αμφιβολία- νέα πραγματικότητα και βλέπουν πια τη μάσκα όχι ως εχθρό (όπως τους έλεγαν οι γονείς τους) αλλά ως σύμμαχο για την προστασία τόσο των ίδιων όσο και των δικών τους ανθρώπων. Ας μη γελιόμαστε, η χρήση της μάσκας δεν είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί και κυρίως όταν καλείσαι να την φοράς 6 και 7 και 8 ώρες συνεχόμενες. Δεν είναι ένα αξεσουάρ ομορφιάς που επιλέγουμε και που θα μας χαρίσει στυλ, άνεση και αυτοπεποίθηση σε κάθε μας κίνηση. Είναι όμως ή ασπίδα μας απέναντι στον ιό που βρίσκεται ανάμεσά μας και που -όπως φαίνεται- θα μας κάνει παρέα για αρκετούς ακόμη μήνες. Και τα παιδιά συνήθισαν, κι εμείς συνηθίσαμε και καμιά φορά -είναι σοκαριστικό πόσες είναι αυτές οι στιγμές- ξεχνάμε ότι τη φοράμε...
Συμπέρασμα;
Γονείς, μη βλέπετε πάντα το δέντρο και χάνετε το δάσος. Μην κινδυνολογείτε χωρίς πρώτα να σταθείτε λογικοί απέναντι σε κάθε αλλαγή. Μην προσπαθείτε να σκέφτεστε μόνο το κακό σε κάθε νέα πρόκληση και κυρίως μη δίνεται το -κακό- παράδειγμα προς τα παιδιά σας. Γιατί αν θέλουμε ν΄αλλάξει ο κόσμος μας, η κοινωνία μας, το μέλλον των παιδιών μας, πρέπει πρώτα να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και ν΄αλλάξουμε εμείς. Ν' αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που αντιδρούμε, που εμπνέουμε. Να βλέπουμε με θετική διάθεση τα πράγματα, τους ανθρώπους δίπλα μας, τις συμπεριφορές και τις προθέσεις τους. Γιατί πρέπει συνεχώς να βλέπουμε μόνο το μαύρο μέσα στο γκρι και όχι το λευκό που διαχέεται από αυτό; Γιατί πολύ απλά έχουμε μάθει ασυνείδητα να κάνουμε πάντα ένα βήμα πίσω σ΄έναν κόσμο που αλλάζει γρήγορα. Κι αυτό μας φοβίζει! Μας αγριεύει!
Γίνε παράδειγμα για το παιδί σου με τις επιλογές και τον τρόπο σκέψης σου. Γιατί αν θέλεις να του ανοίξεις τα φτερά για να πετάξει, θα πρέπει να του μάθεις πρώτα πως το «αργό κλείσιμο», ακόμη και το πέσιμο, είναι μέρος της ώθησής του για ένα αγέρωχο ταξίδι στον ουρανό!
