Μια γυναίκα δεν πρέπει μόνο να φαίνεται υγιής αλλά να είναι πραγματικά!
Μεγαλώνοντας -αναμφισβήτητα- μαθαίνουμε να ζούμε με τις αλλαγές που ακολουθούν την ηλικία μας! Αλλαγές στο σώμα , το πρόσωπό μας, στις συνήθειες αλλά και στις προτεραιότητές μας. Ειδικά μετά τα 40 , αρχίζεις να νιώθεις όλες αυτές τις αλλαγές , περισσότερο από ποτέ! Όσο κι αν δεν θέλεις να το πιστέψεις, ο οργανισμός σου κάνει ένα «κλικ» και γυρίζει τον διακόπτη… ξαφνικά! Εκεί λοιπόν όλα αρχίζουν και κυλούν με πιο γοργούς ρυθμούς από αυτούς που είχες –μέχρι τότε- συνηθίσει. Το σώμα σου χάνει ξαφνικά την σφριγηλότατα του (νιώθεις την πτώση), τα μάτια σου αρχίζουν να αλλάζουν (αυτό το πόδι της χήνας φταίει για όλα), τα μαλλιά σου γίνονται πιο θαμπά και άτονα από ποτέ, ο μεταβολισμός σου κάνει στροφή 180 μοιρών και το προφίλ σου στον καθρέφτη μοιάζει να είναι μιας άλλης (ναι, γι’ αυτό το προγούλι μιλάω)! Και εκεί είναι που η ψυχολογία σου …παίρνει την κάτω βόλτα!
Νιώθεις περίεργα που ξαφνικά δεν είσαι εμφανισιακά αυτή που συνήθιζες να καμαρώνεις στον καθρέφτη, σε παίρνει από κάτω κάθε φορά που -ενώ κάνεις διατροφή- συνεχίζεις να μη χάνεις ούτε γραμμάριο και καταριέσαι τη στιγμή που έφαγες το προχθεσινό γλυκό, κάθε φορά που προσπαθείς να κλείσεις το φερμουάρ από το παντελόνι σου!
«Γιατί σε μένα;» απορείς και σου χαλάει η διάθεση! Κάθε φορά…
Πριν λίγες ημέρες παρεβρέθηκα σε μια εκδήλωση που διοργάνωσε το Άλμα Ζωής. Σκοπός της εκδήλωσης αυτής ήταν να παρουσιάστει στους δημοσιογράφους (και κατ’ επέκταση στο κοινό) η δημιουργία ενός mobile application που θα συμβάλει στη βελτίωση της ποιότητας ζωής των γυναικών με μεταστατικό καρκίνο.
Καρκίνος! Και μόνο στην ιδέα, νιώθω κάθε φορά να παγώνω! Ανατριχίλα και φόβος!
Ο φόβος που με πιάνει κάθε φορά που ακούω για ασθένειες και θάνατο! Και ναι… μ΄έπιασε πάλι! Πανικός! Η ακατανίκητη ανάγκη για φυγή και η επιθυμία να κλείσω τ’ αυτιά μου και να μην ακούσω τίποτα που θα με ταράξει. Ένιωθα όπως πριν από 10 χρόνια που ψηλαφίζοντας μόνη μου το στήθος μου, αισθάνθηκα κάτι πίσω από την θηλή μου! Εκεί ήταν –θυμάμαι η στιγμή- που χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου! Έκλεισα αμέσως ραντεβού σε έναν μαστολόγο για να κάνω παρακέντηση, προκειμένου να δούμε την μορφή και το μέγεθος του ογκιδίου. Μέχρι να βγει η ιστολογική εξέταση, δεν μπορούσα να συνέλθω. Από το μυαλό μου περνούσαν οι χειρότερες σκέψεις –μόνο τέτοιε, άσχημες, ποτέ θετικές!-. «Κι αν πεθάνω; Κι αν δεν προλάβω να κάνω παιδιά; Κι αν δεν ζήσω όσα έχω ονειρευτεί; Αυτό ήταν; Και αν πρέπει να παλέψω, πώς θα το κάνω; Δεν θα το αντέξω! Θα λυγίσω» . Πάντα απαισιόδοξη μπροστά στον κίνδυνο! Πάντα!
Οι ιστολογικές έδειξαν καλοήθεια (ινοαδένωμα μαστού). Από τότε πάμε πακέτο, σαν κάτι που είναι εκεί και μου ζητά πάντα προσοχή. Σιωπηλά! Χωρίς τυμπανοκρουσίες και ενοχλήσεις! Θέλει απλώς τον «νιάξιμό μου». Σαν παιδί!
Πριν από ένα μήνα έκανα για πρώτη φορά μαστογραφία. Αν με παρατηρούμε κανείς θα έβλεπε την ίδια αγωνία (όπως τότε)ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου!Και πανικό! Και μόνο στην ιδέα του όγκου, τρελάθηκα! Μέχρι να πάρω τις απαντήσεις, κοιμόμουν και ξυπνούσα στον φόβο του καρκίνου (που στο μυαλό μου είχα σίγουρα).
«Κι αν έχω; Κι αν τώρα που μιλάμε νοσώ και δεν το ξέρω;» . Πάλι οι ίδιες σκέψεις. Όταν πήρα τις απαντήσεις ήξερα τι θα διαβάσω. Κάτι είναι εκεί και πρέπει να ελεγθεί. Μου είπε η γιατρός. «Πρέπει όμως να το ψάξουμε εκτενέστερα», μου είπε. Κι ενώ ξέρω τι είναι, πάλι φοβάμαι. «Κι αν δεν είναι αυτό που ξέρω αλλά εμφανίστηκε κάτι άλλο; Κι αν έχει εξελιχθεί σε κακοήθεια;»
Οι ερωτήσεις πολλές χωρίς άμεση απάντηση. Η αναμονή μου στο νοσοκομείο -μέχρι να πάρω τις απαντήσεις από την γιατρό-, έμοιαζαν αιώνες. Μόνη, στην αίθουσα αναμονής, έκανα τις ίδιες απαισιόδοξες σκέψεις. Η κοιλιά μου πονούσε, το κεφάλι μου από την ένταση είχε πάει να εκραγεί, με μια νευρικότητα που δεν με άφηνε να μείνω ήρεμη στη θέση μου και έχοντας τάσεις φυγής που με προέτρεπαν να σηκωθώ να φύγω, έλεγα στον εαυτό μου να μην ουρλιάξει γιατί απλώς «θα γίνεις ρεζίλι κοπέλα μου,δεν το καταλαβαίνεις. Ορίστε λυποθύμα να δούμε τι θα καταλάβεις». Έτσι με ηρεμώ! Σφαλιαρίζοντλας με σιωπηλά, με λόγια που με θίγουν, με προσβάλουν, με ταρακουνούν και με πονάνε! Πιάνει όμως! Αλήθεια! Δεν έφυγα!
Η δεύτερη εξειδικευμένη μαστογραφία, έδειξε αυτό που ήξερα αλλά για ένα περίεργο λόγο -που μου συμβαίνει κάθε φορά-, αρνούμαι να δεχτώ: το θετικό! Το ιναδένωμα όχι μόνο δεν εξελίχθηκε σε κάτι κακό, αντίθετα είχε αρχίσει να μικραίνει….
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περισσότερες από 1.600.000 γυναίκες το χρόνο διαγιγνώσκονται με καρκίνο του μαστού. Στην Ελλάδα αναφέρονται 6.000 περίπου νέες περιπτώσεις το χρόνο, ενώ υπολογίζεται ότι 1 στις 8 γυναίκες παγκοσμίως θα παρουσιάσει καρκίνο μαστού σε κάποια φάση της ζωής της.
Ο καρκίνος του μαστού αποτελεί την πρώτη αιτία θανάτου από καρκίνο σε γυναίκες.
Θεέ μου! Πόσος πόνος! Πόσες γυναίκες περνούν τον Γολγοθά τους, παλεύουν, απελπίζονται, κλαίνε, καταριούνται, απογοητεύονται αλλά πάντα ελπίζουν. Πόση δύναμη κρύβεται μέσα τους! Πόσες στιγμές περνούν μπρόστά από τα μάτια τους κάθε φορά που μια χημειοθεραπεία τις καταβάλει, τις πονάει, τις εξαθλιώνει; Και βλέπεις πως συνεχίζουν να χαμογελούν. Με ή χωρίς στήθος, με πολλά ή λίγα κιλά, με θαμπό δέρμα και αδυνατισμένα μαλλιά, συνεχίζουν να χαμογελούν και να απολαμβάνουν την κάθε στιγμή!! Γιατί πιστεύουν πως η γυναίκα τελικά θα κερδίσει το στοίχημα...Θα τον νικήσει!
Και είναι εκείνη η στιγμή που κοιτάζεσαι στον καθρέφτη (ξανά) και λες: «Αφού είσαι καλά… είσαι πιο όμορφη από ποτέ!».
Ακολούθησέ με στο Instagram @natassasidirokastritou
Περιμένω τα μηνύματά σου στο n.Sidirokastritou@queen.dpg.gr
