Βράδυ! Η κλασική στιγμή που έχουν κοιμηθεί οι κόρες μου και μπορώ με την ησυχία μου να κάνω πράγματα που δεν έχω προλάβει όλη την υπόλοιπη ημέρα!
«Άντε να κοιμηθούν οι μικρές για να μπορέσω να κάνω και κάτι για εμένα» ήταν η σκέψη μου! Αλλά το μυαλό μου είναι καρφωμένο -και πάλι- στα παιδιά μου!
«Μαμά… γιατί δεν σ’ έχουμε δει ποτέ να κλαις;» είναι η συχνή ερώτηση που μου κάνουν οι κόρες μου.
«Γιατί να κλάψω αγάπες μου;» είναι η –επίσης- συχνή απάντηση που τους δίνω… Γυρίζω το βλέμμα από την άλλη μεριά (κάθε φορά!) και νιώθω ενοχές που τους λέω ψέματα!
Ώρα 11.30 το βράδυ . Είναι η ώρα που μαγειρεύω το αυριανό φαγητό, που βάζω πλυντήριο, που κάνω μπάνιο και που ετοιμάζω εκκρεμότητες για την δουλειά της επόμενης ημέρας! Η ξεκούραση αργεί ακόμη!
Τελειώνοντας λοιπόν κάποια κείμενα , ψάχνω μανιωδώς να βρω ένα στικάκι προκειμένου να το έχω μαζί μου την επόμενη ημέρα στο γραφείο. Μέσα στα πολλά usb που έχω μαζέψει (σ’ ένα μαγικό κουτάκι στο γραφείο), προσπαθώ να εντοπίσω ένα που δεν περιέχει υλικό που χρειάζομαι. Και ναι… Πέφτω σ΄ένα usb που έχω να χρησιμοποιήσω καιρό. «Αυτό είναι! Το βρήκα!
«Άδειο θα είναι» σκέφτομαι περιχαρής και το ανοίγω για να βεβαιωθώ….
Στην οθόνη η εικόνα ενός μωρού (που έχω ξεχάσει)!!!
Το μικρό μου Ιριδιάκι! Είναι, δεν είναι εκεί 1 μιση έτους. Χορεύει και τραγουδάει βλέποντας Ζουζούνια (τι τρέλα κι αυτή;) και με φωνάζει με νάζι. Και αμέσως μετά να και το Οριανάκι μου! 3 και κάτι … Προσπαθεί να φέρει βόλτα τη μικρή, πέφτουν κάτω και γελάνε!!!
Και εκεί είναι που αρχίζω να βουρκώνω. Τα δευτερόλεπτα που περνούν μού φέρνουν περισσότερα δάκρυα στα μάτια και εκεί , κάπου στο πρώτο λεπτό… μ’ έχουν πιάσει τα κλάματα! Κλάματα που δεν μπορώ να ελέγξω!
«Μαμά γιατί κλαις;»
Κλαίω γιατί κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι πως ο χρόνος -ο άτιμος- περνάει τόσο αστραπιαία και μας ξεγελά. Μας κάνει να νομίζουμε πως είναι σύμμαχός μας αλλά είναι ακριβώς το αντίθετο… Μας αφήνει να πιστεύουμε πως τα πάντα κρατούν για μια ζωή όμως αυτό είναι η πιο μεγάλη απάτη.
«Μαμά γιατί κλαις;»
Κλαίω γιατί δεν κατάφερα να ζήσω την κάθε στιγμή μαζί σας όπως θα έπρεπε (και θα ήθελα!) και περίμενα το χρόνο να περάσει για να ζήσουμε κάτι καλύτερο. Νόμιζα πως όλα όσα θα έρθουν θα είναι καλύτερα και δεν εκτίμησα σωστά το «τώρα», την πιο υπέροχη στιγμή!
«Μαμά γιατί κλαις;»
Κλαίω γιατί βλέπω να περνάει μπροστά από τα μάτια μου η ζωή ΜΟΥ… τόσο βιαστικά που με τρομάζει! Άλλοτε νιώθω πως μου φέρεται όμορφα, άλλοτε με μαστιγώνει! Και δεν είναι ο πόνος που σε κάνει να κλαις αλλά ο θυμός για τον εαυτό σου που ξεγελάστηκες και δεν κατάλαβες τα αυτονόητα!
«Μαμά γιατί κλαις;»
Κλαίω γιατί χαίρομαι για τις υπέροχες στιγμές που έχω ζήσει , κι ας μη μπορώ να τις φέρω πίσω. Κλαίω από χαρά! Γιατί ήμουν ΕΓΩ εκείνη που τα έζησα, που τα απόλαυσα και που μπορώ να τα φέρνω στο μυαλό μου ΞΑΝΑ και ΞΑΝΑ!
Γιατί όσα χρόνια κι αν περάσουν,όσες αναποδιές κι αν έρθουν, αυτές τις στιγμές δεν μπορεί να μου τις κλέψει κανείς!
Ακολούθησέ με στο Instagram @natassasidirokastritou
Περιμένω τα μηνύματά σου στο n.Sidirokastritou@queen.dpg.gr
